________________
उत्तराध्य
अध्य.९
यनसूत्रम्
॥४३॥
| सः ॥ आत्मानं मेरुमौलिस्थ-सितेभस्कन्धमाश्रितम् ॥२३१॥ तूर्यनादैः प्रबुद्धोऽथ, हृष्टो नमिरचिन्तयत् । अहो मया प्रधानोऽद्य, | दृष्टः स्वप्नो महाफलः ॥२३२॥ किञ्चाहमीदृशं शैलं, दृष्टपूर्वीति भावयन् ॥ जातिस्मरणमासाद्य, सोऽज्ञासीदिति शुद्धधीः ॥२३३॥ पूर्वं नरभवे दीक्षा-मादाय त्रिदिवं गतः ॥ जिनजन्मोत्सवे मेरु मद्राक्षमहमीदृशम् ॥२३४॥ ततः स विध्वस्तविमोहजालो, विधाय लोचं स्वयमात्तदीक्षः ॥ प्रत्येकबुद्धो विबुधप्रदत्त-वेषो व्यहार्षीन्नमिराट् पृथिव्याम् ॥२३५॥ इति श्रीनमिराजर्षिकथा ॥३॥ कथाशेषं त्वमूष्य सूत्रसिद्धमिति सूत्रमिहैव व्याख्यायते, तच्चेदं
मूलम्-चइऊण देवलोगाओ, उववण्णो माणुसंमि लोगंमि।
उवसंतमोहणिज्जो, सरह पोराणिअंजाइं ॥१॥ व्याख्या-च्युत्वा देवलोकात् शुक्राभिधस्वर्गात्, उत्पन्नो मानुष्यके लोके मनुष्यभवे, उपशान्त अनुदितं मोहनीयं दर्शनमोहनीयात्मकं यस्य स उपशान्तमोहनीयः, स्मरति पुराणामेव पौराणिकी चिरन्तनी जाति जन्म, वर्तमाननिर्देशस्त्वत्र सर्वत्र तत्कालापेक्षया इति सूत्रार्थः ॥१॥ ततः किमित्याह - मूलम्-जाइं सरित्तु भयवं, सहसंबुद्धो अणुत्तरे धम्मे। पुत्तं ठवित्तु रज्जे, अभिनिक्खमई नमी राया ॥२॥ व्याख्या-जाति स्मृत्वा, भगशब्दस्य धैर्यसौभाग्यमाहात्म्ययशोवैराग्यैश्वर्यसूर्यपुण्यप्रयत्नस्त्रीचिह्नादिवाचकत्वेनानेकार्थत्वेऽपि भग-शब्दोऽत्र घटमाने धैर्यादावर्थे वर्त्तते, ततो भगवान् धैर्यादिमान् 'सहत्ति' स्वयमेव सम्बुद्धो न त्वन्येन प्रतिबोधितः, क्रेत्याह-अनुत्तरे
UTR-2
॥४३॥
