________________
उत्तराध्य
अध्य. १४
यनसूत्रम्
॥ १९३ ॥
मूलम् - अज्जेव धम्म पडिवज्जयामो, जहिं पवण्णा न पुणब्भवामो ।
अणागयं नेव य अस्थि किंचि, सद्धा खमंणे विणइत्तु रागं ॥२८॥ व्याख्या - अद्यैव धर्म प्रतिपद्यामहे 'जहिति' आर्षत्वाद्यं धर्मं प्रपन्ना आश्रिता न पुनः 'भवामोत्ति' भविष्यामः, न | पुनर्जन्मजरामरणाद्यनुभविष्यामस्तदभावहेतुत्वाद्धर्मस्य । किञ्च अनागतमप्राप्तं नैव नास्ति किञ्चित्सुन्दरमपि वस्तु विषयसौख्यादि, सर्वभावानामनन्तशः प्राप्तत्वात्, अतः श्रद्धा अभिलाषः, क्षमं युक्तो धर्मानुष्ठानं कर्तुमिति शेषः, ‘णेत्ति' नोऽस्माकं 'विणइत्तुत्ति' व्यपनीय रागं स्वजनाभिष्वङ्गलक्षणमिति सूत्रद्वयार्थः ॥ २८ ॥ इदञ्चाकर्ण्य जातव्रताशयो भृगुाह्मणी धर्मविघ्नकरी मत्वेदमाह -
मूलम् - पहीणपुत्तस्स हु नत्थि वासो, वासिट्ठि भिक्खायरिआइ कालो।
साहाहिं रुक्खो लहई समाहिं , छिन्नाहिं साहाहिं तमेव खाणुं ॥ २९ ॥ व्याख्या - 'पहीणपुत्तस्स त्ति' पुत्राभ्यां प्रहीणस्त्यक्तः पुत्रप्रहीणस्तस्य प्राकृतत्वात् पूर्वापरनिपातः, हुः पूरणे नास्ति वासोऽवस्थानं मम गृह इति शेषः, हे वाशिष्ठि ! वशिष्ठगोत्रोद्भवे! भिक्षाचर्याया व्रतस्य कालः प्रस्तावो वर्त्तते इति गम्यं। किमित्येवमत आह-शाखाभिर्वृक्षो लभते समाधि स्वास्थ्यं, छिन्नाभिः शाखाभिस्तमेव वृक्षं स्थाणुं जनो वदतीति शेषः, यथा हि शाखा द्रुमस्य शोभा संरक्षणादिना समाधिहेतव एवं ममाप्येतौ सुतौ तद्रहितश्चाहमपि स्थाणुकल्प एवेति भावः ॥ २९ ॥ किञ्च
UTR-2
॥१९३॥
