________________
उत्तराध्य
अध्य. १४
यनसूत्रम्
॥१९२ ॥
मूलम्- जा जा वच्चइ रयणी, न सा पडिनिअत्तइ । धम्मं च कणमाणस्स, सहला जंति राइओ ॥ २५ ॥
व्याख्या - प्राग्वन्नवरं 'धम्मं चत्ति' धर्मं पुनः कुर्वाणस्य सफला धर्मफलत्वाज्जन्मनो न च व्रतं विना धर्म इत्यतस्तदेव प्रतिपत्स्यावहे इति सूत्रद्वयार्थः ॥ २५ ॥ अथ तद्वचनेन प्रतिबुद्धो भृगुराह - - मूलम्- एगओ संवसित्ता णं, दुहओ सम्मत्तसंजुआ । पच्छा जाया गमिस्सामो भिक्खमाणा कुले कुले ॥२६॥
व्याख्या - एकत एकस्मिन् स्थाने समुष्य सहैव उषित्वा 'दुहओ त्ति' द्वयं च द्वयं च द्वये आवां युवां च सम्यक्त्वसंयुता उपलक्षणत्वाद्देशविरत्या च संयुताः पश्चाद् यौवनोत्तरकालं हे जातौ ! गमिष्यामो वयं प्रव्रज्य मासकल्पादिक्रमेणेति शेषः, भिक्षमाणाः कुले कुले गृहे गृहे अज्ञातोञ्छवृत्त्येति सूत्रार्थः ॥२६॥ कुमारावाहतुःमूलम् - जस्सत्थि मच्चुणा सक्खं , जस्स वऽस्थि पलायणं । ।
जो जाणे न मरिस्सामि, सो हुकंक्खे सुएसिआ ॥ २७ ॥ व्याख्या-यस्यास्ति मृत्युना सह सख्यं मैत्री, यस्य वास्ति पलायनं नशनं मृत्योरिति प्रक्रमः, तथा यो जानाति यथाहं न मरिष्यामि, 'सो हुत्ति' स एव कांक्षति वाञ्छति, श्व आगामिदिने स्यादिदं कार्यमिति शेषः ॥२७॥ ततश्च -
UTR-2
॥१९२॥
