________________
निद्धणो भट्ठो । धणलाभत्थी पत्तो, आसं काउं जिणसगासे ॥ १ ॥ सो पुण दाणावसरे, जिणस्स देसंतरं गओ आसी । लाभत्थमेव रडिओ, भज्जाए आगओ संतो ॥ २ ॥ एवं जिणेण दिन्नं, सव्वस्स ढणकए तुमं देसी । तो निल्लक्खण अज्ज वि, गंतूण तमेव मग्गेसु ॥ ३ ॥ भणिअं च तेण भयवं, दीणो हं दुत्थिओ अ भग्गो अ । मग्गंत - भमंतस्स य, न किंचि मे सामि संपडिअं ॥ ४ ॥ किं किं न कयं को को, न पत्थिओ कह २ न नामिअं सीसं । दुब्भरउअरस्स कए, किं न कयं किं न कायव्वं ॥ ५ ॥ दिष्णं च तए दाणं, सव्वस्स जहिच्छिअं चिरं कालं । नासि तया इत्थाहं, ता सामि करेह कारुन्नं ॥ ६ ॥ देसु मह किंचि दाणं, सव्वस्स जियस्स तं सि कारुणिओ । इअ विन्नत्तो भयवं, करुणिक्करसोऽणुकंपाए ॥ ७ ॥ विअरइ सुरद्सद्धं, अन्नं मह नत्थि किंचि जं भणिअं । सो वि गओ पणमित्ता, महापसाओ त्ति तं गहिउं ॥ ८ ॥” अत्र निःस्पृहोऽपि भगवाननुपयोग्यपि देवेन्द्रोपनीत देवदूष्यं यत् शकली| कृत्यार्द्ध ब्राह्मणाय दत्तवान् न्यस्तवांश्चावशिष्टमर्द्ध स्वस्कन्धे तद्भगवत्सन्ततेर्वस्त्रपात्रादिषु मूर्च्छासंसूचकमिति कश्चित् कश्चिच कालानुभावात् ऋद्धिमानपि नोदारचित्तेनौचित्यकर्त्ता भविष्यतीति, अपरस्तु भगवतः प्रथमं | विप्रकुलोत्पन्नत्वेनैवमभिप्रायोऽभूत् कथमन्यथा साम्वत्सरिकदानदाताऽप्यन्यत् किञ्चिन्मम नास्तीति भणित्वाऽपि विद्यमानमप्यखण्डं नादास्यदिति । ततः - " तुन्नागस्सुवणीयं, दसिआकज्जंमि तेण सो भणिओ । भमसु जिणमग्गओ तं, खंधाउ पडिस्सइ तमद्धं ॥ ९ ॥ न य पिच्छइ सो भयवं, निस्संगो ता तुमं तमाणिज्जा । दो वि अहं तुन्नेउं, अद्धे सयलं करिस्सामि ॥ १० ॥ दीणारसयसहस्सं, लद्दीहि तं विकयंमि तो तुज्यं । मज्झं च अद्धमद्धं, होही
