________________
रासः
वृत्ती
विशेषाव
__'ते पब्वइए' इत्यादि ॥ 'आभट्ठो'इत्यादि ॥ 'किं मन्ने'इत्यादि । 'भूएसु'इत्यादि ॥ हे व्यक्त ! आयुष्मन् ! भूतेषु भवतः
'शङ्का' संशयः, किमिह तानि सन्ति न वेति, कुतः ?, विरुद्धवेदपदादिश्रवणतः, उभयहेतुप्रतिभासात् , 'स्वप्नोपमं वै सकलमित्येष कोट्याचार्य
18 शून्यतानिब्रह्मविधिरञ्जसा विज्ञेय' इत्यादि, तथा 'द्यावापृथिवीरदेवते'त्यादि, अत आद्यस्य वेदपदस्यार्थमनवबुध्यमानो मन्यसे 'नूगं सुविण
यमायोवमाई होज'त्ति, तथा च स्वप्नेऽभूतमप्यनुभूयते मायायां च हरिश्चन्द्रपुरादि, न चैतन्निर्हेतुकं, यन्न विचार्यमाणानि-10 ॥५३॥ युक्त्या जिज्ञास्यमानानि सन्ति युक्तिं भजन्ते-संसहन्ते, आधस्त्यानामपि यत्साधितं तदसाधितं मन्यसे ।।२१६६-६९।। यतः-'भूया
॥५३॥ दी'त्यादि।। 'जहे त्यादि । भूतादिषु च, आदिशब्दः स्वभेदप्रख्यापकः, 'संसयायो' संशये जीवादिषु 'का कथा' का वात्तति तव बुद्धिः, अतः शून्यं जगदिति । 'जह'त्ति यथा त्वं सर्वशून्याभिशङ्की मन्यसे मायोपमं लोकं, तथा बेम:-'किर न सतो' | इत्यादि, किल सतो भावानां न सिद्धिरिति क्रिया, न स्वतः-खयमेव भावानां सिद्धिः-आत्मलाभः, कुतः इत्याह-'अवेक्खा|योति कार्यस्य क्रियमाणत्वेन कारणायत्तव्यपदेशात् , कारणस्याप्यपेक्षाकारगत्वेन कार्यायत्तव्यपदेशात्, एतावच्च भावजातं भवत् भवेत | यत्कारणं कार्य चेत्यभिप्रायः, अत्र दृष्टान्तमाह-'वियत्त ! जह दीहहस्साणं' यथैकत्रैव दीर्घदूस्वयोधर्मयोः, तथाहि-प्रदेशिन्याः पूर्वम|ङ्गुष्ठं प्रतीत्य दीर्घत्वं प्रतीयते, उत्तरां मध्यमां प्रतीत्य इस्वत्वं प्रतीयते, परमार्थेन त्वियं न दीर्घा नापि ह्रस्वा, परावधिकत्वाहै देतत्स्वतत्त्वस्य, अथवा 'दीहहस्माणं' ति द्वे एवाङ्गुली चिन्त्येते, एवं न स्वतः, परतश्चेद् उच्यते-न परतः, प्रसिद्ध्य भावात् ,
तथाहि-यत् स्वत एव न सिद्धं न तस्यान्यतः सिद्धिः, तद्यथा-खरविषाणस्य, नोभयतः, न समुच्चयतः, व्यस्तं तथा सिद्ध्यभावे समु8. दायेऽप्यभावात् , विरोधाद्वा इतरेतराश्रयत्वाद्वा, नापि चान्यतो-नाप्यनुभयात्, अनपेक्षत्वान्निर्हेतुकत्वादित्यर्थः, आह च-"न दीपेड
ACKYORCAMERASACROREDGE
FACROMAARACCOURS
