________________
॥११७॥
कालंतरे मओ सुग्गीवराओ। तो जेट्टो समरसीहो रुद्दो खुद्दो निद्दओ रज्जे उवविट्ठो, परं पारद्धिगिद्धो रजकब्जाई न चितइ । अमरसीहो उण पाणिदयापरोवयाराइगुणजुओ पयाणुरागपूरिओ कयाइ वाहवाहणत्थं बाहिं निग्गओ । वाहिऊण : वाहे तरुछायाए वीसमंतो पुरिसेणं निजंतं छगलं पिच्छइ । छगलको य नियभासाए बुब्बयइ । तओ उल्लसंतकरूणो अमरसीहकुमरो पुरिसं भणइ, कि नेसि छगलगमेयं?। पुरिसो भणइ, जन्नम्मि पसुवहो सग्गफलोत्ति तओ तत्थ हेतुं नेमि। कुमारो भणइ
जइ पसुवहेण सग्गो, लब्भइ ता केण गम्मए नरए? । न य हिंसाओ अन्नं, गुरुयं पावं पयंपंति ॥ १॥ नरयपुरससरलसरणी, अवायसंघायवग्घवणधरणी। नीसेसदुक्खजणणी, हिंसा जीवाण सुहहणणी ॥२॥ जो कुणइ परस्स दुहं, पावइ सो चेव तं अणंतगुणं । लब्भंति अंबयाई, नहि निबतरुमि ववियंमि ॥३॥
इत्थंतरे तत्थ पत्तो मुणी दिव्वनाणजुओ। तं मुणिवरं दळं कुमरो भणइ, विवायमेयं मुणी छिदही अम्ह । पणमिऊण पुट्ठो मुणी, कि जीववहाओ सग्गो लब्भइ? तो मुणी भणइ, नारयतिरियदुहाई पावंति जीववहाओ जीवा । किं बहुणा 4 इत्थ एसेव छगलगो संसयं छिदिहीति मुणिणा भणिओ छगलगो| खड्डखणाविय सई छगल सई आरोविअ रुक्ख । पइंजि पवत्तिओ जन्न सइं किं बुब्बुयहिसु मुक्ख ॥ १॥
इमं सुखा जायजाइसमरणो ठिओ तुण्हिक्को । विम्हिएण कुमरेण भणियं, किमेयं ? इति, मुणी कहयइ, रुद्दसम्मो नाम एयस्स पुरिसस्स पिया आसि । एएण खणावियं इमं तलायं, पालीए आरोविया रुस्खा, पइवरिसं पवत्तिओ जन्नो, छगा हम्मति । कालेण रुद्दसम्मो मओ जाओ छागो। इमिणा पुत्तेण हणिओ एत्थेव जन्ने । पुणो छागो, पुणोवि हओ। एवं पंच
॥११७।।