________________
भी
प्रशमरति प्रकरणम्
॥३२॥
कार बतावे छ।-ते स्पर्शादिक कामभोगो सेवती वखते जो के क्षण मात्र मनमा हर्ष उपजावे छे तोपण पछी परिणाम काळे किंपाक वृक्षनां फळनी परे प्रति दुःखदायी निवडे छे. जेम किंपाकना फळ देखावमा मनोहर लागे छे, जीभे लगाया छतां स्वादिष्ट लागे छ तेमज सुगंधि पण होय छे परंतु ते पच्या छतां खानारना प्राणनो वियोग करावे के एटले तेनुं मृत्यु निपजावे छे. तेम आ पांचे इंद्रियोनां कामभोग पण शरुआतमा सेवतां सुंदर मनोहर आकर्षक जणाय छे; परंतु परिणामे उपर जणाववामां आवेला न्याये ते अति अनर्थ उपजावनारा निवडे छे. किंपाकना फळनुं भक्षण करनारना द्रव्यप्राण मात्रनो वियोग थाय छे त्यारे अति आसक्ति पूर्वक कामभोगनुं सेवन करनारने तो अनेक भव पर्यत राग द्वेषना विकारवडे भावप्राणना पण वियोगजनित असह्य दुःख सहेवां पडे छे. आ हकीकतनुं यथार्थ मनन करनारने ए वात स्पष्ट समजी |शकाय तेवी छे. ८४ लक्ष गहन जीवायोनिमा परिभ्रमण कराववामा प्रबळ निमित्तभूत होवाथी ज ज्ञानी पुरुषोए विषयभोगोने ' महावैरी' कह्या छ भने ए उपरथी ज विषयासक्ति तजवानी-ओछी करी नांखवानी आवश्यकता सिद्ध थइ शके छे. बळी अन्य दृष्टान्तथी शास्त्रकार एज वातनुं समर्थन करे :
जेम सुंदर जातिना शाक युक्त अढार जातनुं अन्न बहु भक्ष्य ( मोदकादि ) अने पेय ( मदिरापान' प्रमुख ) नी पेरे | स्वादिष्ट छतुं जो विषसंयुक्त थयेलुं खावामां आव्युं होय तो ते परिणामकाळे खानारनो विनाश करे के तेम शब्दादिक विषयो पण चाटुकर्म-बिनयप्रतिपत्तिरूप उपचारथी विस्तार पामेलुं रमणीयत्व अने स्नेहरागातिशयवडे सेववामां आव्या छता (विषनी पेरे एक भवमांज नहि पण) सेंकडो गमे भवसंततिमां जन्म जरा मरण अथवा आधि व्याधि उपाधि
For Personal Private Use Only
