________________
वि०-शुभ रस अने सुगंधयुक्त आहार मळ्यो होय तो ते राग-आसक्ति कर्या वगर वापरी लेवो भने अशुभ रस ने दुर्गन्धवाळो आहार मळ्यो होय तो ते खद ग्लानी लाव्या वगर वापरी लेवो; मतलब के संयमयात्राना सुखपूर्वक निर्वाह निमित्ते ज जे कइ सरस के निरस निर्दोष खानपान मळे ते समभावे वापरी लेवु जोइए. जेम वांसलादिक वडे छोलातुंकोरातुं काष्ट द्वेष करतुं नथी अने पुष्पादिकवडे पूजातुं छतुं राग करतुं नथी, ते जेम अचेतन छतुं राग द्वेष रहित छे तेम साधु चेतनावान् छतां पण पोताने कल्पे एवां निर्दोष अन्नपान गमे तेवां सारां के नरसां मळे ते लगारे राग द्वेष कर्या वगर ( काटनी पेरे निर्विकारपणे ) समभाव राखीने वापरी जाय छे. १३६
तेवं भोजन पण जो द्रव्यक्षेत्रादिक लक्षमा राखी स्वबळ विचारीने वापरवामां आवे तो तेथी अजीर्णादिक दोष थवा न पामे एम शास्त्रकार दावे छे:काले क्षेत्रं मात्रां सात्म्यं द्रव्यगुरुलाघवं स्वबलम् । ज्ञात्वा योऽभ्यवहार्य भुंक्ते किं भेषजैस्तस्य ॥१३७।। . भावार्थ-काळ, क्षेत्र, प्रमाण, पथ्य, द्रव्यतुं भारे हलकापणुं, अने आत्मबळ जोइने जे मुनि श्राहार वापरे छे तेने औषध भेषजनी कशी जरूर रहेती नथी. १३७
वि०-भोजन करनारे ऋतु-काळ कयो छे ते ख्यालमा राखी जो ग्रीष्मकाळ होय तो पाणी वधारे भने अन्न मोर्छ वापर, वर्षाकाळ होय तो कोठानो छठो भाग उणो रहे तेम अन्नपान समान वापरवां, अने शिशिर काळ होय तो अन्न करतां जळ अल्प वापर. क्षेत्र के छे ते लक्षमा राखी सोरठ देश जेवं रुक्ष क्षेत्र होय तो वधारे भोजन करवू, बहु जळ
Jain Education in
For Personal Private Use Only
Ww.jainelibrary.org
