________________
श्री० रा०
॥ ८ ॥
॥ दोहा ॥
मयणा मस्तक धूणती, जव निरखी नरराय ॥ पूढे पुत्री वात ए, तुम मन किम न सुहाय ॥ १ ॥ सकल सनाथी सोगुणी, चतुराई चित्त मांहि ॥ दीसे ते दाखवो, आणी अंग उत्सादि ॥ २ ॥ उचित नहीं इदां बोल, मया कदे महाराय ॥ मोदे मन माणस तणां विरुच्या विषय कषाय ॥ ३ ॥ निर्विवेक नरपति जिदां, अंश नहीं उपयोग ॥ सजालोक सदु दाजीया, सरिखो मध्यो संयोग ॥ ४ ॥
अर्थ - एवा समयने विषे मस्तक धूणावती एवी मयणासुंदीने जे वारे प्रजापाल राजाए दीवी, ते वारे राजाए पूब्धुं जे हे पुत्र ! ए वात तमारा मनने विषे केम सोहाती नथी, एटले गमती नथी ? ॥ १ ॥ या सर्व सनाथी सोगुणी चतुराई तमारा चित्त मांदे देखाय बे, तो अंगमां उत्साह आणीने जे संजव वात होय ते कही देखाडो ॥ २ ॥ एवं राजानुं बोलवं सांजलीने मयणासुंदरी कहे बे के हे महाराज ! इहां था सजाने विषे बोलवु उचित नथी, संसारमां ( विरुया के० ) माग एवा जे विषयाने कषाय बे, तेना योगे माणसोनां मन मोहने पामे बे ॥ चालतां कुलवहडी, बोलतां कुलन्याय ॥ श्रहवा लही सांपमो, छावा लछी जाई ॥ १ ॥ अवसर देखी बोलीये, एके अक्षर सार ॥ अवसर विण जे बोलवु जण जण कहे गमार ॥ २ ॥ इति ॥ ३ ॥ जे ठेकाणे राजाने विवेक नथी तथा एक अंशमात्र पण शास्त्रनो उपयोग नथी, अने वली सजाना लोक तो सर्व हाजी हाजी करनारा हाजीया बे, एवी रीते सर्व संयोग सरखो मल्यो बे, तेवी सजाने विषे बोलतुं उचित नथी ॥ ४ ॥
For Personal and Private Use Only
Jain Educationa International
खंग. १
|| 6 |
www.jainelibrary.org
