________________
બ.ક.ક. ૨૨
k
૧૮
૧૯
૨૦
અજ ક્રોડીને પાણી બિંદ, અંબ વણિકત્રય ભિક્ષુક t; ઇચ્છુ પર હાર્યું મનુષ જનમ, શોચસ પમાટે દુખ ગમ મૃગ ભમરૐ પંખી ને મીન, હાથી પ્રમુખ પ્રમાદે લીન; શોચે જિમ નિજ દુખ કૃતિ અંધ, ન લખે તું ચિરભાવી અંધ. પથો દુઃખે કરી પહેલાં પાપ, વળી સૂરખ તસ કરે કલાપ; પડતો અતિ કર્દમ જલપૂર, માથે શિલા ધરે થઈ સૂર. વાર વાર તુઝે કહીએ જીવ, ખીહે દુખે ગહે સુખનીવ; તો તું કર હવે વાંછીત કાંઈ, સમજ સમજ એ અવસર જાઈ. ધન શરીરસુખ અંધવ પ્રાણ, છોડી છોડી લ્યે જિનપ્રમ સાથુ; હવે ધરમે વાંછવા ભવભવે, પિણુ વળી ઇણે દુહ્લભ મ હવે, ૧૭ જિમ દુઃખ બહુ સહે અકામ, કરી કરૂણાએ સહી સકામ; થોડે સકામ પશુ પરભવે, સુખ અત્યંત ઘણા દુઃખ જવે, ધીઢો રહે પાપ ક્રમ વિશે, સુખ વાંછે સુવિનાશ ન લખે; ચિતવતો તે સુખ વિષ્ણુસતે, બીઅે કાં નહીં દુરગતિ લતે. કર્મ કરે રે જિય તું તેહ, હસ્થે અત્યંત વિપદ તિણુ રેહ; તેહનું બીહ ધરે નહીં હિયે, જિહાં અત્યાકુલતા ભાવીયે. પાસ્યાં જે સંઘાતે વધ્યા, નહાલુ થાનકમાં સધ્યા; તે પિણ્ યમે ગ્રા નિરદયી, લખિ પિયુ કાં હિત ન કરે ઈ. ધન અંધવ સુત જસ ચાંતળ્યે, જણે કલેશ પામ્યે તું હજ્યે; કુણુ જીણુ તસ ઇંહ પરભવમાંહ, આયું કતો જિષ્ણુ વિલપે તાળું. ૨૨ સ્યું મુંઝે ગતરૂપે ભિન્ન, સકલ પરિગ્રહ અંધવતત્ત; શોચી નિહિતકારી યોઞ, પરભષપથિ કરી અવસર ભોગ. સુખસું એસે મુખરું ને, જિમે રમે ખેલે વળી જુવે; નવિ જાણે આગળી શ્રમ વિના, સ્યું હુઇસ્યુ આતમ તુંજના, શીત તાપ માખી તૃણુ ક્સ, લિગરેક કછે ઝમકે નિરસ; તિથી ઇસુ કરમે અહુ મેલ, ન લહે નરકવેદના હેલ. ક્રોધે કહાં પ્રમાદે કહાં, કદાત્રડે કહાં મદસું કહાં; મલિન કરે આતમને જીવ, જિંગ તુઝ ન ડરે નરક હરીવ. વૈરાગે ભવિ મુઝવા, કર્યાં દસમ અધિકાર; હવે શુદ્ધ ધરમ તણો, લિખું કહ્યો તિમ સાર. ॥ ॥ ઇતિ દશમો વૈરાગ્યાધિારઃ ||
1
૩
28
૫
રે છત્ર ધરમે હવે ભવનાશ, મેલું કરે મૂરખ કાં તાસ; મદ મત્સર માયાયઈ કરી, ઓસડ મિલ્યું ન હવે ગુણપરી..
23
૧૪
૧૫
'
186
૪૦
૧
૧૪૨
૧૪૩
૧૪૪
૧૪૫
૪૬
૭
૧૪
૧૪
૫૦
૧૫૧
૧૫૨
૧૫
