________________
॥३०॥
444 उपदेशप्रा.
वयसि (शरीरे ) किं खावण्यं पश्यसि ?" । इत्यादिबहूक्तोऽपि यावन्न विरमति तावन्नागिखायाः सख्या संत्र. ३४ दारकः समागत्य प्राह-“हे मातः! त्वं नाजनं धारय, यतोऽहं जुक्तं पायसं वमिष्यामि, ममान्यत्र नोजनायामन्त्रणमायातमस्ति, तेनाहं तत्र गत्वाऽशनं कृत्वा यदा पुनर्बुजुक्तिो नविष्यामि तदाऽहं |
वान्तं जोदये" । इति श्रुत्वा सा वृक्षा जगाद-“हे पुत्र ! शुनोऽप्यधिकं जुगुप्सनीयं तदेवं न युक्तं"।18 || तच्छ्रुत्वा जवदेवोऽप्याह-“हे बटो ! वान्ताशीस्त्वं कुर्कुरादपि निकृष्टो नविष्यसि" । तदानीं नागिखा है।
पाह-“हे महात्मन् ! त्वमेवं जानन्नपि पूर्व वान्तां मामनिवपन् किं न खजसे ? पुर्गन्धे मम देहे कि पश्यसि ?" । इत्यादिनागिलागिरा प्रबुधो लवदेवो मुनिः पुनरायातसंवेगः स्वगुरोः पार्थे समागत्य ६ पुनदीक्षां समादाय गुरुणोक्तं तपो विधाय प्रान्तेऽनशनेन विपद्य सौधर्मदिवि सुरो बजूव । ततश्चयुत्वा है। शिवकुमारो जातः । तत्र पितृन्यां दीक्षायामननुज्ञातो गृहे नावमुनिः षष्ठपारपके श्राचाम्सं करोति । बादशवर्षान्ते जावनियूंढसंयमो मृत्वा ब्रह्मदेवलोकेऽद्भुतसौख्यकान्तिमान् विद्युन्माषी देवो बवेति ॥18 खजातो गृहीता दीक्षा, बहुवर्षाणि व्यतः । पुनः स्त्रीवचसा बुझः, शुचवतधुरां दधौ ॥१॥ इत्यन्ददिनपरिमितोपदेशसङ्ग्रहाख्यायामुपदेशप्रासादग्रन्थवृत्तौ चतुर्विशे स्तम्ने
एकपञ्चाशदधिकत्रिशततमं व्याख्यानम् ३५१ ॥
॥१०॥
Jain Education International 2010_0
For Private & Personal use only
www.jainelibrary.org
