________________
૪૯
vvvvvvvvvv
ભૂલા પડેલા મુસાફરને. ભૂલા પડેલા મુસાફરને.
(ધીરાની કાફી.),
–એ.
એ મુસાફર! ઘેલા રે, સીધે રસ્તે ત્યાગમાં, અરે મૂર્ખ ! મન મેલા રે, અવળી વાટે ભાગમાં.
માયાની અંધારી બાંધી, બજે આંધળે બેલ;
ચોર્યાશીની ઘાણ ફરી ત્યાં નીકળ્યું તારું તેલ. તેય નથી થારે, મધ્ય દરિયાને તાગમાં.
કાળ કેળિયે થાય મોહથી, ભ્રમર કુમાર પૂરાય; | દિપક તેજ વિષે મોહીને, પતંગ ભસ્મ થઈ જાય. આ દુનિયાની હેળી રે, ઉછળીને પડ મા આગમાં. –ઓ.
પુણ્ય પૂર્વનાં પ્રબળ હતાં, તે પાપે માનવ દેહ;
મેહ કરેળિયે જાળ પાથરી, દેશે તુજને છે. એ વેર તારાં જૂનાં રે, આવ્યો છે આજે.લાગમાં.
–એ. નામ તેને નાશ છે, સહુને શિર અવસાન,
જાણે, જુએ, રૂવે નિરંતર, તેય ને ભજે ભગવાન ! મીઠાશ તે શી લાગે રે, ભજનથી અધિક ફાગમાં. –એ.
ભગવદ્ભજન ત્યજી મન ગમતાં, શું કર વિષય વિશેષ;
અત્તર, તેલ, કુલેલ ત્યજીને, શી ચોપડવી મેશ?, - તજીને મોક્ષ મેવારે, લીંબાળી ખાવા લાગ મા. –ઓ.
મેહ માયા છે જગની રાણી, તેને તારી જાણ;
પાપ પ્રપંચે કરે કમાણી, કરી ખેંચ ને તાણ ચેરી તું કરમાં ચઢારે, પુગલના આ બાગમાં –ઓ.
પાન કરીને ભક્તિ રસાયન, અમર બની જા વીર.
અવર નથી રસ એ સમ ઉત્તમ, વિચાર કર ધરી ધીર; વિષય વિષ ચૂસીરે, હાથેથી મૃત્યુ ભાગમાં
–એ. હીરા જડિત સુવર્ણ દાબડી, ભર શું તેમાં થોર ?
અમૂલ્ય હીરે માનવ જીવન, ગુમાવે શું દ્વાર ? વસંત તને વારે, હંસા જા મા કાગમાં
–ઓ.
૨૩-૭-૧૩
