Page Text
________________
૧૪૦ અદ્યાપિ કાંચન રજે ધન ઉસે દેશે, ચિહને સ્મરું નખતણું, સર્વે સાથે તેનું, સેનેરી તે રુચિર ચીર ઉઠેલીનુંને, લજજાબળે પછી જતાં, ધર્યું નિજ હસ્તે. અદ્યાપિ અંજિત અતીવ વિલોલ નેત્રા, પૃથ્વી પુલે ગ્રથિત કેશ કલાપની જે; સિદૂર રળિત શું માક્તિક દંતવાળી, સેના કડાં ધરતી તે સ્મરે ગુપ્ત હેત. અદ્યાપિ બબ્ધ સરતાં સહુ કેશ છૂટયાં, સ્મિતા મૃતે મધુર એષ્ઠની મુક્તમાલ્યા; ઉંચાં ઘનસ્તન યુગે ચુમતી સલીલે, મુક્તાવલી-સ્મરૂં છું ગુપ્ત વિલોલનેત્રા. અદ્યાપિ તે ધવલમંદિર-નદીપ, માલાતણું કિરણ નાશિત અંધકારત્યાં આવી ગુપ્ત મુજ સન્મુખ દર્શનાર્થે, લાવિમુક્ત નયના સ્મરું આજ તેને. અદ્યાપિ તવી વિરહાગ્નિથી તાપિતાંગી, જે એક યોગ્ય સુરતે મૃગલોચની જે; નાના પ્રકાર રચી ભૂષણ ધારતી જે, મુજુ રાજહંસ ગતિ તે સ્મરું રમ્યદંતી.
જેનયુગ
કારતક-માગશર ૧૯૮૩ અદ્યાપિ તે પ્રયિની મૃગ બાલનેત્રા, પીયૂષ પૂર્ણ યુગલ સ્તન કુંભધારી;
જેઉં કદાપિ ફરી હું પ્રિયને દિનાન્ત, ૧૫
તે સ્વર્ગ મૃત્યુ નરરાજ્ય સુખે ત્યજું છું. . ૨૩ અદ્યાપિ જે ક્ષિતિતલે સહુ સુન્દરીમાં, સગસુન્દર બની પ્રથમાંક રેખા; શ્રેગાર નાટક સુપાત્ર શિરોમણિ જે, તેને સ્મરું કુસુમબાણથી ખિન ચિતે. જાણે ન કેમ હજુ અજ અંગ લાગ્યું, પ્રાઢ પ્રતાપ મદનાગ્નિ વડે સુતા; બાલા અનાથ શરણ અનુકમ્પનીયા,
પ્રાણાધિક ક્ષણું ન ભૂલું અરે કદાપિ. ૨૫ ૧૭
અદ્યાપિ શ્રેષ્ઠ મનમોહક સુન્દરીમાં, સ્નેહ ભર્યું ભ્રમરયુક્ત અનન્ય પાત્ર; હાહા જ ! વિરહ-વહિતણે અસહિષ્ણુ, ચિનું પિયા પ્રતિક્ષણે નિજ શાતિ અર્થે. ૨૬
અદ્યાપિ દેવ સહ છોડી ચળેજ ચિત્ત, પ્રિયાપ્રતિ બહુ કરી બળ હા કરું શું? જાણું સમીપજ પળે પળ અન્તકાળ, તે રહેતો લગની મુજ વલ્લભામાં.
અદ્યાપિ રમ્ય હસતી, સ્તનભારનેબ્રા, મોતી સમૂહ વતી ઉજજવલ કઠદેશા; વિલાસ મંદરગિરિ પર કામના, તે, કાન્તા, ધ્વજા રુચિર ઉજજવલ યોગ્ય ધારું. ૨૦ અદ્યાપિ તે સુર શ્રાતિથી વિલાનાં, અપુટ કીરરવશાં વચને જ ચાટુ; લલાશને ઉચિત અર્થ થકી ભરેલાં, સંકીર્ણ વર્ણ થકી રમ્ય સ્મરું પ્રિયાનાં. અદ્યાપિ તે સુરત ચૂણ પ્રફુલ્લ નેત્રા, છુટેલ કેશ ભરની લથડેલ કાય; અંગાર ૨૫ જલ પાવને શી હંસી, મૃત્યુસમે-અવર જન્મ વિષે સ્મરું છું. ' ૨૨
અદ્યાપિ તે “ગમન આવી પડ્યું જ હારૂં” શેણી ભયાકુલ મૃગીસમી લોકનેત્રા, અશ્રુ ભર્યા નયનને અચકાતી વાણી શકે પડેલ મુખની હૃદયે સ્મરું હું. અદ્યાપિ શેધન બહુ કરતાં ન ભાળી, તેનાં સમી નિપુણ વાણી વિલાસવાળી; સિન્દર્યથી રતિ અને શશિકાન્તિ-હારી, કાન્તામુણે વિમળ જે અતિ તે સ્મરું છું. અદ્યાપિ તે ક્ષણ વિયોગથી વિષ જેવી, સંગમાં અમૃત ધારસમી ફરીથી કામાતપે થઈ સુત્ર શી પ્રાણધારી, ભારી સુકેશભરધારી સુદતી સ્મરું હું.
૨૯
| SR No. | 536286 |
| Book Title | Jain Yug 1983 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Mohanlal Dalichand Desai |
| Publisher | Jain Shwetambar Conference |
| Publication Year | 1983 |
| Total Pages | 576 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Jain Yug, & India |
| File Size | 36 MB |