Prabuddha Jivan 2009 12

SR No.: 526017
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2009
Total Pages: 28
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 680 KB

Page 25

ડિસેમ્બર, ૨૦૦૯
પ્રબુદ્ધ જીવન
૨૫
કોઈ પ્રતિઘોષ આપી શકે તેવું છે? વિરલા સમજી શકે એવી પોતાની પરોણાના ઘા કર્યા અને ગોકીરો કર્યો, રસિકતાને કોણ પ્રીછશે? એમણે આ રસસાહિત્ય જતનથી સંગ્રહી “ઉઘાડ...એય બારણું ઉઘાડ. આવી બન્યું છે આજે તારું.’ રાખ્યું.
આ “આક્રમણ'થી શિક્ષક મહાશયની પ્રેમસમાધિનો ભંગ થયો એક વાર તાતપરી સાહેબ સમી સાંજથી “સરસ્વતીચંદ્ર' વાંચવા અને દ્વાર ખોલ્યાં. એમના હાથમાં “સરસ્વતીચંદ્ર' હતું. બેઠા હતા અને રાત જેમ ગળતી ગઈ, તેમ નવલકથાનો રસ જામતો “માસ્તર તારું ભમી ગયું લાગે છે. ક્યારના શું બોલી રહ્યા છો?” ગયો. પછી તો એના એક એક વાક્ય પર સાપ મોરલી પર ડોલે સાક્ષરે આશ્ચર્યની અવધિ સાથે કહ્યું, “હું શું બોલી રહ્યો છું? એમ ડોલવા લાગ્યા. એકાએક ઊભા થઈને પોતાના ઓરડામાં અરે, “રસાત્મક વાક્ય કાવ્યમ્' – રસથી ભરેલું વાક્ય એ જ સ્વયં કંઈ કંઈ બોલવા લાગ્યા. એવામાં બાજુના જ ખંડમાં મકાનમાલિક કાવ્ય છે. ઓહ... શું એ વાક્ય?' શેઠ રહેતા હતા. શેઠાણીએ શિક્ષકના ઓરડામાંથી આવતો અવાજ “એય, આ રસની રામાયણ ને વાક્યની પળોજણ છોડ. અને સાંભળીને સહજ જિજ્ઞાસાથી કાન સરવા કર્યા, તો અંદરથી શબ્દો કહે કે કોઈ આબરૂદારના ઘરમાં ખાતર પાડવું, જે ઝાડનો તેં છાયો સંભળાયા.
લીધો એને જ પાડવું એવું પાપ તેં આચર્યું છે ને.' ઘેલી...મ્હારી..”
“શું કહ્યું, મારા દ્વારા પાપ? અસંભવ, અતિ અસંભવ.” સાંભળતાંજ શેઠાણી છળી ઊઠ્યાં. “આ શું? પોતાની દીકરી મામલો વીફરે તેમ હતો, ત્યાં બાજુમાં રહેતા સુશીલ શિક્ષિકા ઘેલીનું નામ આ જુવાનિયો લે છે અને વળી એને “મહારી' કહે છે. નિમુબહેન દોડી આવ્યા. એ વાત પારખી ગયા. એમણે કહ્યું, નક્કી! દાળમાં કંઈક કાળું છે.' એમણે કુંભકર્ણ નિદ્રામાં રહેલા “ભાઈઓ, આમાં કોઈને ચેતાવવા જેવું નથી. તમારી ઘેલી શેઠને મહાપ્રયત્ને જગાડ્યા અને ઓરડાની નજીક લઈ આવ્યા, તો ખાનદાનનું ફરજંદ છે અને માસ્તર પણ સારા છે.” શિક્ષક મહાશયની શબ્દસમાધિ અખંડ હતી. અંદરથી શબ્દો આવતા “અરે, પણ આપણી દીકરીનું નામ લેતા અને “હારી' કહેતાં મેં હતા, “ઘેલી...હારી... વાહ.. ઘેલી હારી...” આ સાંભળતાં જ શેઠ કાનોકાન સાંભળ્યા છે.' લાલચોળ થઈ ગયા. એવામાં એમનો દીકરો જાગી જતાં એ લાકડી “એ વાત સાચી. પણ તમે અડધું સાંભળ્યું. એ બોલતા હતા લઈને આવ્યો. કંઈક ચહલપહલ જોઈને પડોશીઓ પણ એકઠાં થયાં “ઘેલી હારી કુસુમ!” અને એ વાક્ય એમના હાથમાં રહેલી નવલકથા અને બધાએ વાત જાણી એટલે કહ્યું,
“સરસ્વતીચંદ્ર'ના અંતમાં લેખકે લખ્યું છે. સાહેબને આમેય ચાલો, બોરકૂટો કરી નાખીએ આ માસ્તરનો. માળો, છોકરાં “સરસ્વતીચંદ્ર' ખૂબ ગમે છે અને એથી આ વાક્ય પર આફરીન થઈ ભણાવવા નીકળ્યો છે કે આબરૂદારની છોકરીઓ ભોળવવા.' ગયા હશે. “ઘેલી’ શબ્દ જરા જોરથી, “હારી’ શબ્દ જરા ધીરો અને એવામાં એક અનુભવી વૃદ્ધ આવીને કહ્યું, “શેઠ, તમારા ઘરમાં તો ‘કુસુમ' શબ્દ ખૂબ કોમળ રીતે બોલતા હશે એટલે તમે આગળનો પોલું નથી ને. આ તો સરકારના કાયદાનું કામ. આમાં તો જો ભાગ સાંભળી શક્યાં અને ભરમાયાં.' મિયાં-બીબી રાજી, તો ક્યા કરેગા કાજી. ખાનગીમાં દીકરીનો તો બધા વિચારમાં પડ્યા, ત્યારે તાતપરી સાહેબ બોલ્યા, “સાચી દાણો ચાંપી જુઓ. પછી કરવો હોય તો બોરકૂટો કરો, નહીં તો વાત છે નિમુબહેનની. એ નાનું શું વાક્ય એવું રસભર્યું સંપૂર્ણ કાવ્ય છે, ભારે ફજેતી થશે.”
કે એ માટે આફરીન તો શું, એની પાછળ ફકીર થઈ જઈશ. શ્રીમાન ઘરડાં ગાડાં વાળે એમ સહુને આ સલાહ સોળ આની અને મહાશયો, શું કહું તમને? એ ફકીરી! એ જહાંગીરી ફકીરી!' એક વાલ લાગી. શેઠાણીએ ઘરઊંઘમાં સૂતેલી ઘેલીને ઢંઢોળીને કહ્યું, નિમુબહેને એ ગ્રંથ લઈને ઉપસંહારમાં લખેલું એ વાક્ય સહુને ઓહ, પેટે પથરો થઈને કાં ન પડી? સાત કુળને બોળવા બેઠી છે.” બતાવ્યું એટલે વાતાવરણ શાંત થયું, પરંતુ શેઠે વિદાય લેતા
ઊંઘમાંથી ઊઠેલી બેબાકળી ઘેલી વાત સમજી શકી નહીં. શેઠાણી લેતા કહ્યું, “માસ્તર, હવે ત્રણ મહિનામાં વહુને બોલાવીને ઘર બોલ્યાં, “બીજા કોઈમાં તારું મન મોહાયું નહીં અને આમાં - માંડી નાખો. નહીં તો બીજું મકાન શોધી લેજો.' માસ્તરમાં – મોહાયું. ફટ છે તને.'
નિશાળના શિક્ષકનો આવો રમૂજભર્યો અનુભવ ભીખાના ઘેલીએ કહ્યું, “મા, શું વાત કરો છો? મેં જો કોઈ પારકા સામે ચિત્તમાં જડાઈ ગયો. શાળાજીવનના કટુ અનુભવો સાથે આ રમૂજી મેલી નજરથી જોયું હોય તો મા-જોગણી મને ખાય. મને રૂંવે રૂંવે અનુભવ સ્મૃતિપટ પર અંકિત થઈ ગયો. કીડા પડે.”
(ક્રમશ) શેઠાણીને થયું કે નક્કી, ઘેલી આમાં કંઈ જાણતી નથી એટલે ૧૩/બી, ચંદ્રનગર સોસાયટી, જયભિખ્ખું માર્ગ, પાલડી, હવે આ શિક્ષકને જ સીધા કરવા પડશે. બારણાં પર ધડાધડ અમદાવાદ-૩૮૦ ૦૦૭. મોબાઈલ : ૦૯૮૨૪૦૧૯૯૨૫.