Prabuddha Jivan 2010 Year 57 Ank 01 to 12 - Ank 02 is not available

SR No.: 525995
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2010
Total Pages: 352
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 54 MB

Page 232

પ્રબુદ્ધ જીવન
ઓગસ્ટ-સપ્ટેમ્બર ૨૦૧૦
કૂવો જુએ છે તો તેના વિસ્મયનો પાર રહેતો નથી. કૂવામાં પહોંચ્યા. આઠેય પત્નીઓ સહિત ધન્નાએ પ્રભુ પાસે દીક્ષા લીધી. ઝળહળતા આભૂષણો વચ્ચે તેની વીંટી સાવ ઝાંખી નજરે પડે છેઆ જોઈને માતાને કહે છે, “હજુ તું મને કેમ દીક્ષા લેવા રજા નથી ત્યારે રાણીની દાસી કહે છે : અમારા સ્વામી શાલિભદ્ર માટે આ આપતો ?' બધી વસ્તુ સાવ નકામી છે. તેઓ તો દરરોજ દેવે મોકલાવેલ નવા ભદ્રા શેઠાણી શાલિભદ્રને દીક્ષા લેવા રજા આપે છે. શ્રેણિક આભૂષણો પહેરે છે અને જૂના આભુષણો વસ્ત્રો આ કૂવામાં ફેંકી મહારાજાએ કહ્યું, ‘હું પોતે જ શાલિભદ્રનો દીક્ષા મહોત્સવ કરીશ.
તેણે અઠ્ઠાઈ મહોત્સવ કર્યો. સાત ક્ષેત્રોમાં પોતાની સંપત્તિ વાપરી. (૫) રાજા શ્રેણિક તો જાય છે પણ શાલિભદ્રના હૃદયમાં વિચાર સોનેયાઓનું દાન કરીને શુભ મુહુર્તે પ્રભુ મહાવીરે દીક્ષા આપી. ક્રાંતિ પેદા કરતો જાય છે. શાલિભદ્ર વિચારે છે રાજાઓના જીવનમાં દીક્ષા પર્યાયમાં બનેવી ધન્ના મુનિ સાથે મૈત્રી જામી જાય છે અને શાનું સુખ?
બંને સાધનામાં જોડાય છે. શાલિભદ્રને સમજાય છે કે, આવું રાજાઓને મળતું સુખ માત્ર દીક્ષા પર્યાયમાં ગુરુ ગોતમે ધન્ના અને શાલિભદ્રને અગિયાર મમતા'નું જ છે. “આ બધું મારું છે” આવા વિચારો જ રાજાને અંગો ભણાવ્યા. ગુરુ નિશ્રામાં તપ, તપવા લાગ્યા અને તપથી આનંદ આપે છે.
કાયા કરમાવા લાગી. આવા મમતા-મૂલક સુખો કહો કે સ્વર્ગના સુખો મારે ન જોઈએ. ૧૨ વર્ષ બાદ ગુરુ સાથે તેઓ રાજગૃહી નગરીમાં પાછા આવે બહારથી સુખનો દેખાવ છે પણ અંદર તો પરાધીનતાનું દુઃખ છે. છે. માસક્ષમણની ઉગ્ર તપશ્ચર્યા કરે છે. પ્રભુ મહાવીર કહે છે, આજે હું હવે એવો કોઈ મંત્ર સાધીશ જે મારા આનંદને પરતંત્રતાની તારી માતા પારણું કરાવશે. “પ્રભુની આજ્ઞા લઈને ગોચરી માટે બેડીમાં ન જકડી શકે.
બધા મુનિઓ સાથે ભદ્રા શેઠાણીના મહેલમાં જાય છે. ધર્મ-લાભ શાલિભદ્રનું મન સંસારમાંથી ઊઠી ગયું. તેવા સમયે શ્રી ધર્મઘોષ કહી બધા મુનિઓ સાથે ઊભા રહે છે. પરંતુ કોઈનું ધ્યાન શાલિભદ્ર નામના આચાર્ય રાજગૃહી નગરીમાં આવે છે. શાલિભદ્ર તેમની તરફ જતું નથી કારણ કે તે ઓળખી શકાય તેવા રહ્યા નથી. દેશના સાંભળે છે. અને માતાની શિખામણથી તે દરરોજ એક એક નગરમાંથી બહાર નીકળતા રસ્તામાં એક દહીં વેચનારી મહિયારી પત્નીનો ત્યાગ કરી સુખ વૈભવ છોડવા લાગ્યો અને સંયમ જીવન સામે મળે છે. આ વૃદ્ધ સ્ત્રી શાલિભદ્રને જોઈ અત્યંત રોમાંચિત સ્વીકારે છે.
બની જાય છે. ઘડપણમાં પણ તેના સ્તનમાંથી દૂધની ધારા ઝરવા રાજગૃહી નગરીમાં શાલિભદ્રની બહેન સુભદ્રા રહેતી હતી જેના લાગી. તેણે દહીં શાલિભદ્રને પ્રેમથી વહોરાવ્યું. લગ્ન ધન્ના સાથે થયેલા હતા. એક સમયે પતિને સ્નાન કરાવતા ભગવાન પાસે આવીને શાલિભદ્ર બોલી ઊઠ્યા, “મારી માતાએ તેણીના આંસુ ધન્નાના ખભા ઉપર પડે છે. ધન્નાએ પૂછ્યું કેમ રડે પારણું ક્યાં કરાવ્યું? પ્રભુ મહાવીરે જવાબ આપ્યો, એ દહીં વેચનારી છે? સુભદ્રાએ જવાબ આપ્યો, મારો ભાઈ દીક્ષા લેવાનો છે અને તારી પૂર્વ ભવની માતા જ હતી. પ્રભુએ પૂર્વભવની બધી વાત દરરોજ એક એક પ્રિયાનો ત્યાગ કરે છે. ધન્નાએ કટાક્ષ કર્યો, છોડવું સમજાવી. શાલિભદ્ર તો વૈરાગ્ય ભાવમાં ઉછળી ઉઠે છે. પારણું કર્યું જ છે તો બધું એક સાથે કેમ છોડતો નથી? તે કાયર છે, એક પણ મન તો આત્મભાવમાં રમતું હતું. સાથે જ બધું છોડી દેવું જોઈએ.
૭, પ્રભુ વીરની વાણી સાંભળી શાલિભદ્ર વિચાર કરતા રહે છે આ સાંભળી સુભદ્રા ચૂપ થઈ જાય છે પણ બીજી પત્નીઓ બોલી આ જન્મ મરણના ચક્કર ક્યાં સુધી ચાલશે? એક વખતનો સંગમ ઊઠે છે કે તમો તો ખાલી ડોળ કરો છો. તમારે સંસારમાં ચીટકી ગોવાળ, સાવ ગરીબ, આ ભવમાં ઋદ્ધિવાન શાલિભદ્ર અને આજે રહેવું છે અને બીજાને ઉપદેશ આપ છો. તમે તો કાયરના સરદાર આ મુનિ! કર્મસત્તા બળવાન છે તે કેવા નાચ નચાવે છે, હવે તો છો. બીજાને દીક્ષા અપાવવી સહેલી છે પણ પોતે લેવી અઘરી છે. મારે આ જંજાળોમાંથી મુક્ત બની અનશન કરી જીથી આત્મ તમે કેમ દીક્ષા લેતા નથી?
કલ્યાણ સાધી લેવું છે. અનશનની ઈચ્છાવાળા બંન્ને મુનિઓ પ્રભુ પત્નીઓની વાત સાંભળી ધન્નાને પણ સંયમ લેવાની ભાવના મહાવીર પાસે પહોંચ્યા. પ્રભુએ આશીર્વાદ આપ્યા. ગુરુ ગોતમ જાગી અને શ્રી અને સ્ત્રીના ત્યાગથી ઉત્તમ ફળ મળે છે તેમ વિચારી સાથે બન્ને મુનિઓ ‘વૈભારગિરિ' ઉપર આવ્યાં. દીક્ષા ગ્રહણ કરે છે. “જો આપ દીક્ષા લેશો તો, અમે બધા પણ ચાર આહારનો સંપૂર્ણ ત્યાગ કરી તેઓએ ‘પાદયોગમ' નામનું સંયમ લઈશું, પતિ હોય ત્યાં જ સતી શોભે' અને બધા પ્રભુ મહાવીર અનશન સ્વીકાર્યું. માતા ભદ્રા સાથે શાલિભદ્ર મુનિના દર્શન કરવા દેવની રાહ જોવા લાગ્યાં.
ઉત્સુક બનીને પત્નીઓ જોવા લાગી. શાલિભદ્ર ક્યાંય નજરે ન ૬. ભગવાન મહાવીર દેવ છેવટે રાજગૃહી નગરીમાં આવી પડ્યા. ભદ્રા માતાને ધ્રાસ્કો પડ્યો. અને પ્રભુને પૂછવા લાગી.