Prabuddha Jivan 1980 Year 42 Ank 17 to 24 and Year 43 Ank 01 to 16

SR No.: 525965
Original Sutra Author: N/A
Author: Chimanlal Chakubhai Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1980
Total Pages: 230
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 27 MB

Page 159

તા. ૧-૯-૮૦
આપણે
આપણે હાઈવે પર કારમાં ઝડપથી જઈ રહ્યાં હોઈએ, જયાં જવુ છે ત્યાં જલદી પહોંચવાની ઈચ્છા છે તેથી કારની ઝડપ વધારી રહ્યા હોઈએ, ત્યાંજ રસ્તામાં કોઈક અકસ્માત થયા છે, તે જોઈએ તે। શું કરીએ? કાર થેાભાવીને જેઈએ? જૉઈએ પછી મદદ કરવા દોડી જઈએ? કોણ લફરામાં પડે તેમ વિચારીને કાર ચલાવી જઈએ? અને ધારો કે માણસાઈ જરા જાગે, લફરાનો વિચાર ન કરીએ, પરન્તુ મદદ કરવામાં જાનનું જોખમ છે તે જાણ્યા પછી પેલા અકસ્માતમાં સપડાયેલાને મદદ કરવા દોડી જઈએ ખરાં?
અકસ્માત થયો છે, સમય હશે લગભગ સાંજના, ૨૫ વર્ષના યુવાન, નામ એનું એલન માર્ટીન, ઘેર જઈ રહ્યો હતો, રસ્તે સખત ભીડ હતી, વરસાદને કારણે રસ્તા ભીના હતા, ધૂમ્મસ હતું, પરંતુ યુવાન માર્ટીનને કંઈ બહુ દુર જવાનું ન હતું, માન્યુ કે જરા સ્પીડ વધારીને ઘેર પહોંચી જાઉં, વરસાદ વધુ પડે તે પહેલાં. સામેથી લારી આવી, જોઈ, એ ટૂકમાં ૨૫૦ લીટર તેલના ડ્રમ્સ (પીપ) હતા, માર્ટીને પેાતાની કાર બાજ લેવા ધારી, કારની ગતિ વધુ હતી જ, અને બાજુ લેવા જતા બીજી કાર આવી, એણે હેડલાઈટ ફેંકી, અને માર્ટીન કંઈ પણ કરે તે પહેલાં પેલા પીપવાળી ટ્રક સાથે એની કાર અથડાઈ, અને જયારે દરેકની સ્પીડ ખૂબ હેાય ત્યારે અથડાતા શું થાય તે તે કલ્પી શકાય છે ને?
ગંભીર અકસ્માત સર્જાયો, માર્ટીનની કાર ઊંધી વળી ગઈ અને એજ વખતે પેલા તેલના પીપમાંથી એક પીપ તૂટયુ તેલ આંખે રસ્તે ઢોળાયું અને સળગી ઉઠયું, માર્ટીન એની કારમાંથી બહાર ફેંકાઈ ગયા હતા, બેભાન હતા, અને પેલી સળગતી આગ નજીક હતી, એટલું જ નહિ બીજા પીપ પણ નજીક હતાં.
આ વખતે તેજ રસ્તેથી એક કારમાં નાઓમી ક્લીન્ટન નામની શ્રી જેની ઉમ્મર લગભગ ૩૫ વર્ષની, તે કાર ચલાવીને જઈ રહી હતી, એની કારમાં એક પ્રૌઢ વ્યકિત બેઠી હતી, જે હાર્ટના દરદને કારણે કાર ચલાવવા અસમર્થ હતી.
ૐ આ નાઓમીને જલ્દી ઘેર પહોંચવું હતું, કારણકે એ છ દિવસે ઘેર જઈ રહી હતી. જયાં એનો પતિ તથા એના ત્રણ બાળકો એની રાહ જોઈ રહ્યાં હતાં.
એણે અકસ્માત જોયા, સમજી કે અકસ્માત ગંભીર છે, આગના ભડકા જોયા, આગનો એને ભારેડર, કારણ કે નાનપણમાં આગમાં જ એનું ઘર એણે બળતું જોયું હતું અને મા-બાપ માંડ બચ્યા હતા પરન્તુ આગમાં નાનાભાઈ ભડથું થઈ ગયા હતા.
... એણે એ આગથી દૂર ભાગવા પ્રયત્ન કર્યાં, એકસીલેટર પર પગ દાબી દીધા, પરન્તુ માણસાની ભીંડ અને ત્યાં જ દડી રહેલા પેલા પીપ, એ જોયું, થયું કે આ સળગી ઉઠે તો? કાર રોકી, નીચે ઉતરી, મણરોાનું ટોળું હતું. પરન્તુ જોવા, શું છે તે જોવા, કોઈ જ મદદ કરવા જેવા રાજી નહોતું, નાઓમીએ એકને પૂછછ્યું ભાઈ પેલી કારના ડ્રાઈવર તે બચી ગયા છે ને? જવાબ મળ્યું કે ના, એ અંદર જ લાગે છે, અને આ જવાબ મળતાની સાથે એની નજર પેલા આગના ભડકા તરફ ગઈને જોયું તે એક માનવીના બે હાથ, મદદની યાચના કરતા દેખાયા.
Oh my God! ક્લીન્ટને બૂમ મારીને પાસે ઉભેલાને કહ્યું ચાલે! મદદ કરીએ, અને એમ કહેતાં જ એ.તા દોડી ગઈ, એની કારમાં પાછળ બેઠેલા એના બાસ હતો, બિચારા લાચાર હતો, એણે બુમ મારી “કલીન્ટન ગાંડી ન થા, જાનનું જોખમ છે,” પણ જયાં દયાને શ્રોત વહેવા લાગે ત્યાં આ અવાજ સંભળાય ખરો ?
આગ હતી, ધૂમાડો મૂંઝવી મારે એવા હતા, પેલા પ્રૌઢ ટોળાને વિનંતી કરી કે કોઈક તે! મદદે જાઓ, એકલી સ્ત્રી શું કરી શકશે? પરંતુ મેાતના ડર હતા, અને અજાગ્યા માટે કોણ મોતના મામાં જવા તૈયાર થાય?
પેલી બહાદુર નારી ત્યાં પહોંચી, માર્ટીન તે વખતે ઊંધા પડયા હતા, આગથી થોડે જ દૂર હતા, અને સાપ જેમ ખસીને આગથી દૂર જેવા પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો, ત્યાં જ એક દયામઈ નારીના અવાજ સંભળાયો, પ્રયત્ન ચાલુ રાખો, હું આવું છું..
· ગમે તેમ કરીને એ એની પાસે પહોંચી, દરમ્યાન ઘાસમાં આગ લાગી ગઈ હતી; એનું પાટલુન બળવા લાગ્યું હતું, અને એની પાસે પહોંચી ત્યાં તો એના જાકીટને પણ આગ લાગી ચૂકી હતી. શું કરવું એ વિચારવાનો પણ સમય નહોતો, એ તો એને આગથી દૂર ખેંચવા જ લાગી અને હજી થોડાજ ખેંચ્યો ત્યાં જબ્બર ધડમ કરતા
પ્રબુદ્ધ જીવન
શું
al
૭૩
કરીએ ?
ધબાકો થયા, પેલા સરતા પીપમાંનું એક બીજુ પીપ ફાટયુ હોય એમ લાગ્યું અને જો એમ હોય તે તો... પરંતુ સદ્ભાગ્યે એમ નહતું, ટાયર ફાટવાના અવાજ હતા. અને એ ફાટેલા ટાયરનું ગરમ ગરમ રબ્બર એના હાથને ગરદનને ચીટકી રહ્યું હતું, વેદના થતી હતી.
આ વખતે માર્ટીન કંઈક કહેવા મથતા હતા, કદાચ કહેવું હશે કે તું ચાલીજા, શા માટે તારો જીવ જોખમમાં મૂકે છે, પરંતુ હોઠ ફડયા, શબ્દો ન જ નીકળ્યા અને એ બેભાન થઈ ગમે.
ક્લીન્ટનને જાણે કે ઈશ્વરે જ શકિત આપી, એ દુબળી પાતળી બાઈ પેલાં બળતા યુવાનને દૂર સુધી ખેંચી જ લાવી, અને પછી આગ બુઝાવવા, પોતેજ આખી એના દેહ પર સૂઈ ગઈ અને એણે પહેરેલ ભારે કોટ વગેરેનું દબાણ આવતા આગ બુઝાણી, અને તે સમયે ટોળાએ પણ એમને જોયાં, અને થોડા મદદે પહેાંચી ગયા, થોડીવારમાં જ એમ્બ્યુલન્સ આવી અને એ બન્નેને હોસ્પિટલમાં લઈ ગયા.
ક્લીન્ટન પણ બેભાન થઈ ગઈ હતી, દાઝી તો હતી જ, જયારે હોસ્પિટલમાં ભાનમાં આવી ત્યારે પહેલા પ્રશ્ન એણે એ જ પુછ્યો કે પેલા યુવાનને કેમ છે? નામ બામ તે જાણતી જ નહોતી,
પેલાને તો બીજી હોસ્પિટલમાં લઈ ગયા હતા, એટલે કર્લીન્ટનને એના કંઈજ ખબર મળ્યા નહિ, બે ચાર દાડા પછી ક્લીલ્ટનને ઘેર જવા દીધી, એણે છાપા ઊથલાવ્યા પરન્તુ એમાંયે કોઈ ખબર હતા નહિ, એના ખબર તે જયારે માર્ટીનની માં, દાદી એમના દી રાને બચાવનારને ઘેર આવ્યા ત્યારે જ મળ્યા.
ખબર મળ્યા કે એની હાલત ગંભીર છે, હજી તો ઈન્ટેન્સીવકેરમાં છે, આખી પીઠને પગ સળગી ગયા છે, સ્કીન ગ્રાફટીંગ કરવું પડશે, પરન્તુ હજી તે લગભગ બેભાન જ છે, અને હાલત ગંભીર છે. ખબર મળ્યા પછી લીન્ટન એની ખબર કાઢવા અવારનવાર જતી, ધીરે ધીરે માર્ટીનની હાલત સુધરવા લાગી અને અકસ્માતને આઠમે દાડે ડોક્ટરોએ કહ્યુકે Now he is off the danger list.
આ અકસ્માતના ખબર છાપામાં છપાયા, અને તે પણ એ રીતે કે એક કોમળ નારીએ જાનના જોખમે, એક યુવાનની જીન્દગી બચાવી લીધી. આ ખબર છપાતા, ઘણાએ ક્લીન્ટનને ધન્યવાદ આપ્યા, અને “કાર્નેગી હીફા” કમીશને માનચાંદ આપવા ઉપરાંત કલીન્ટનના કુટુંબ માટે આઠ હજાર ડોલરનો એક ચેક પણ માલ્યા.
એ. ચેક ન લેવા માટે ક્લીન્ટને ઘણેા પ્રયત્ન કર્યો, પરંતુ લેવાજ પડયા. ત્યારે એ નારીએ બીજીવાર માનવતા ખાટી, એણે એમાંથી અર્ધ નાણા માર્ટીનના કુટુંબને આપ્યા, અર્ધા જ પાતે રાખ્યા. છેને આવા પણ માનવી
આ બધા માનચાંદ, રીવૉર્ડઝ, કરતાં ક્લીન્ટનને બીજે જે રીવાર્ડ મળ્યા; તેની કિંમત વધુ હતી. એ માર્ટીનને જોવા તા જતી હતી, એક દા’ડો જયારે ગઈ ત્યારે માર્ટીનની માતાએ કલીન્ટનન હાથ પકડી લીધેt · ને કહ્યું દીકરી, એ ભાનમાં આવ્યો છે, અને ‘ ભાનમાં આવતાં જ તને જ જોવા અધીરા બની ગયો છે, એની આંખ તને જ શેધી રહીછે, અને એ એના બીછાના પાસે ગઈ, એના નામની ધીરેથી બૂમ મારી, માર્ટીને આંખો ખોલી, એને જોઈ, પેાતાના બે હાથ લંબાવ્યા, એના બે હાથ પોતાના હાથમાં પકડી લીધા, ગુંબી લીધા ને શબ્દો સરી પડયા, God bles you. આગળ શબ્દોની શી જરૂર હતી! શબ્દો નહાતા, હતી સુની
ધારા...
! ક્લીન્ટને સ્નેહથી એના બન્ને હાથ બીછાના પર મૂકી દીધા, ચાદર ઓઢાડી, અને મોં ફેરવી ગઈ, કારણકે . એ આંસુ . સારી રહી છે તે બતાવવું નહોતું, છતાં કોનાથી ઓં પવિત્ર દ્રશ્ય અજાણ્યુ હતું! ત્યાં ઊભેલી માતા, દાદી, કલીન્ટન' અરે નર્સ પણ એકબીજાને જોઈ રહ્યાં હતાં અશ્રુના પડદાની આડશે, જયાં શબ્દો ઓછા પડતા હતા.
આટલું લખ્યા પછી ફરી ફરી પ્રશ્ન જાગે છે કે આવી પરિસ્થિતિમાં આપણે કે જે જીવનદાન એ મોટામાં મોટુંદાન છે તેમ માનનારા આપણે શું કરીએ?
મુળ લેખક ટ્રેવર આમ થ્રિસ્ટર અનુ.: ભામેન ગાંધી