________________
ते पातक तुम्हनइ हुंसई, वरसिउं केण उपाय, सो. ए हठ मूकी दिउ तिणइ, दया धरम दुखाय, सो.एह... छि सुविशेष तुम्हनि एणी, दया धरम सुविसाल, सो. तिणि सुपुरुष परणउ तुम्हे, मूकी दिउं ढंकचाल, सो. एह.. ते निसुणी मन चिंतवई, अहो अहो कीजइ केम, सो. भोगकरम देवइ कहिउं, आगलि आविउं एम, सो. एह.. विण वेदइ किम छूटसिउं, जेह निकाचित बंध, सो. भोगकरम विण भोगवि, करइ चारित्तमां धंध, सो. एह.. राग केदारई बारमी, न्यानसागरइं कही ढाल, सो. हवई ऋषि आर्द्रकुमारजी, किम परणई छई बाल, सो. एह..
कर्मविपाक पछी कन्याना पिताए तथा कौतुकथी राजाए त्यां आवीने अतिशय विनंती करायेला एवा ते महामुनि देवतानां वचनने संभारवा लाग्या. सर्वे लोकोए गढनी पेठे घेरी लीधेला होवाथी नासी जवाने असमर्थ ते मुनि नगरमा रह्या, अने सालाओए मुनिना वेशने मूकाव्यो. पछी ते आर्द्रकुमार मौनपूर्वक उभा हता.
धनवती ए पोताना मनोरथ पूरवा करजोडीने राजाने विनंती करे छे. पछी राजाए अने महाजने आवी ऋषिने विवाह माटे प्रार्थना करी. एटले ते मुनिए व्रत लेवाना समये दिव्यवाणी थई हती ते याद करी. ते वाणी संभारीने तेमज सर्वनो विशेष आग्रह जोईने विचारे छे के-जे निकाचित भोगकरम भोगव्या विना छूटी शके तेम नथी. त्यार पछी ते आर्द्रकुमार अपवादना पदथी होय तेम धनवतिने परण्यो. अहो ! समुद्रना पूर सरखो कर्मविपाक कोना वडे रोकी शकाय ? कन्याने वरवामां देवी पासेथी राजानी साक्षीपूर्वक जे धन प्राप्त थयुं हतुं, ते धन देवदत्त शेठे ते वखते हर्षथी आर्द्रकुमारने आपी दीधुं, केदाररागमां बारमी ढाल पूर्ण थई. हवे ते मुनि आर्द्रकुमार केवी रीते परणशे ते श्री न्यानसागर कवि आगलनी ढालमां बतावशे.
दूहा हीनदीन वचने करी, हवई राजनई सेठ, प्रारथना मुनिनइं करइ रहिउं ऋषि नीचि द्रेठि... १
