________________
બાળક “,”
પાઉ-વીર
વાવ-“વવું.”
તમે કંકુની પાની, વીર ! તમ મીઠડી બાની, વીર ! પગલાં કંકુના માં, વીર! બેલ મીઠા પાડજે વિર:
કવિ ન્હાનાલાલ.
રાકેશવ હ. શેઠ.
કોણ બ લ મુને પૂરાં સાત વર્ષ પણ કહેતાં થયાં. છતાં જ તેના કાકા
| કને સાંજની વેળાએ તે ફરવા જાય. કાકાની આંગળી પકડી,
બબુ તેની નાની નાની પગલીઓ પાડતે, ને રસ્તામાં ચાલતાં જે જૂએ તે વિષે “આ-શું, અને શું કરવાનું ”
એવી શંકાએ કતે હૈંડ માગ લગણ પગે ચાલતે પહોંચી જાય. બાગમાં વેરાયલાં કુલ-પાન સાથે રમવાનું, બાગમાં ઊભાં કરેલાં મેટાપ્રખ્યાત પુરૂષનાં પુતળાને બારિક નજરે નિરખવાનું, તેના વિષેની પૂછપરછ કરવાનું, કઈ ગાતું હોય તે ગીત સાંભળવાનું, નવાં નવાં ચિત્રે જેવાનું, વપ્નની, દેવેની, પરીઓની, લેકી, ઈતિહાસમાંની એવી એવી વાતો સાંભળવાનું બાબુને ઘણું ગમતું.
બબુની આ પ્રકારની બાલક્રિડા કાકાને વહાલી લાગતી. બબુનાં લાડ, તેના કાકાને મન અમુલખ કેડ ઉપજાવતા, બબુની કાલીઘેલી પણ મીઠી ભાષા, બબુની અધૂરી પણ મધૂરી શંકાઓ, બબુની વહાલસેઈ અંગચેષ્ટા, નાજુક પણ નિર્મળ ને પ્રતિપળે ચળકતી બબુની નિશ્વ આખે, ને સ્મીત કરી રહેલું તેનું પ્રફુલ વદન, હસતી વખતે, ખીલતા કમળના દાંડા સરખા
કોમળ હાથની બેઉ હથેળીઓ વડે પડતી રસવાળી અને ગુલાબી ગાલ પર પડતું ખંજન, વહેતી વાયુ લડરીથી છેક કમર સુધી પહોંચેલા પણ અખંડ છટા (વેરાયલા નહિ) રહેતા શિરવાલનું સંદર્ય આ બધું તેના કાકાને મન, ચિન્તાવિદારક-દુઃખ ભૂલવનાર, શાંતિ અને પરમ આનન્દદાયક લાગતું. જાણે બબુ પિતજ એ આનન્દને અવતાર ન હોય !
બબ બાગમાં જય ને તેની મરજી હોય તે કાકા કેઈ વાત માંડે. બબુ વાત સાંભળવાને બડે રસિયું હતું. એટલે બધે કે વાત પૂરી થતાં સૂધી તે ભૂખ, તરસ, ઉંઘ બધું ભૂલી જ !
