________________
अपभ्रंश-भारती-3-4 .
गेहि सूरु
एक्कहिं गामे एक्कु सुवण्णयारु वसइ। तासु रायपहहो मज्झभाए हट्टिगा (हट्टी) विज्जइ। सया मज्झरत्तिहिं सो सुवण्णभरिउ मंजूसा गहेप्पिणु नियधरि आगच्छइ। एक्कया तासु भज्जाए चिंतिउ-एहो महु भत्तारु सया मंजूसा गहेप्पिणु मज्झरत्तिहिं गेहि आगच्छद, तं ण वरु । जावेहि कयावि मग्गे चोरा मिलेसंति तावेहिं किं होसइ ? तइयाँ ताए नियभत्तारु वुत्तु - "हे पिउ ! मज्झरत्तिहिं तउ गिहे आगमणु णवि सोहणु ति। मज्झभाए कयावि को वि मिलेसइ तइयहुँ किं होसइ?" सो कहेइ - "तुहुं महु बलु णहि जाणहि, तेण एव बोल्लसि। महु अग्गए नरसउ पि आगच्छेसहि ते किं करेसहि मझु अग्गए ते किं वि करेवं णउ समत्था। तई भउ णउ करिएव्वउं।"एम सुणिवि ताए । चिंतिउ-गेहि सूरु महु पिउ अस्थि, समए तासु परिक्खा करेसउं।
एक्कया सा नियघर समीववासिणीहे खत्तियाणीहे घरि गमेप्पिणु कहेइ - "हे पियसहि ! तुहुँ तुज्झ भत्तारहो सव्वु वत्थभूसु मज्झु अप्पि, महु किं पि पओयणु अस्थि ।"ताए खत्तियाणी अप्पहो पिआसु असिसहिअसिरवेढण, कडिपट्टाइ, सुहडवेसु सव्वु समप्पिउ। सा गहेवि गेहि गया।
जइयहुँ रत्तिहिं एक्कु जामु गठ, तइयतुं सा तं सव्वु सुहडवेसु परिहाइ, असि गहेप्पि निस्संचारे रायपहे निग्गया। पिअहो हट्टाहु नाइदूरे रुक्खसु पच्छा अप्पाणु आवरेविणु ठिआ। किंचि काले सो सोण्णारो हट्ट संवरेवि, मंजूसा च हत्थेण गहेप्पिणु सो भयभंतो एत्तहे-तेत्तहे पासंतु झत्ति गच्छंतु जावेहिं तासु रुक्खसु समीउ आगउ, तावेहिं पुरिसवेसधारिणी सा अत्थकए नीसरवि भउणें तं निब्भच्छेइ - हुं, हुं, सब्बु मुंचि, अण्णहा मारिहिउं। सो सहसत्ति रुधिउ, भएण थरथरंतो 'मई ण मारेसु, मइंण मारेसु' एम कहेप्पि मंजूसा अप्पिआ। तओ (तो) तइयहु सा सव्व परिहिअवस्थगहणस्सु करवाल-अग्गु तासु वच्छि ठविवि वसणाई पिकड्ढावेइ।ताम सो परिहियकडिपट्टयमेत्तो जाओ। तओ (तो)सा कडिपट्टय पि मरणभय दंसावि कड्ढावेइ। सो एवहिं जाओ इव नग्गु जाउ। सा सव्वु गहिवि घरि गया, घरदारु पिहेवि अंतो थिआ।