________________
१२६
अनुसन्धान-५७
१. पृ. ७४, श्लोक ३०९ मां "ध्यायन्नत्र व्रत इव व्रती" एवो पाठ छे, त्यां सम्पादके टि. करी छे : “अत्र 'व्रतमिव' इत्यपेक्ष्यते". अहीं 'व्रते इव व्रती' एम स्पष्ट पाठ छे ते पण ते समजमां नहि आव्यो होय ?
२. पृ. ५६, १४४मां श्लोकमां शैव-तापस तरीके दीक्षा लीधी तेवी वात छे, तेने जूठी ठरावतां सं. टि. करे छे के - "इदं विपरीतं, तदानीं तत्र च शैवमतस्याऽनुत्पत्तेः, अत्र 'मिथ्या' इति पदमपेक्ष्यते".- कूपमण्डूकतानुं आनाथी वधु श्रेष्ठ उदाहरण क्यां जडशे ?
३. पशु पण चारित्रनी भावनामां वर्ते तो भावथी साधु गणाय, तेवो व्यवहार शास्त्रोनो छे. गुणठाणुं न आवे ते बराबर, पण परिणति (अध्यवसाय/ भावना) तो संभवी ज शके, अने ते अपेक्षाए 'भावभिक्षु' तरीके ओळखाववामां कोई दोष नथी. परन्तु आ सादी वात सम्पादकने मंजूर नथी. तेओ पृ. ७८ना ३४७ मा पद्यनी टि. करतां नोंधे छे के - "तिर्यग्जातौ पञ्चमोत्तरगुणस्थानस्याऽभावादत्र 'भिक्षुभक्तित्व'मित्युचितं भासते". ग्रन्थकार आटली पण वात समजता नहोता- एवं साबित करवा माटे थयेली आ टि. वस्तुतः सं.नी समजण, माप ज आंकी बतावे छे.
४. पृ. ८४, ३९७. आ पद्यमां 'मुक्तिवान्' प्रयोग थयो छे. त्यां 'मुक्तिवा(मा)न्' आम करीए तो शुद्धि थई जाय छे. आम करवू ते मान्य पद्धति पण छे. परन्तु अहीं सं. ए टि. लखी के - "अत्र व्याकरणमालिन्यम्, 'मुक्तिमान्' इत्युचितम्". आ टि. ग्रन्थकारना गुरुमहाराज करे तो जरूर शोभे. पण गुरुजनो सुधारे, डहोळे नहीं !
५. पृ. २०१, श्लोक ११० आ प्रमाणे छे :
अर्हत्पेयपयः पुष्टस्तनयोरनयोश्च मा ।
दृक्पात इति तत्तुण्डे श्यामत्वं विदधे विधिः ॥ (अर्थात्, तीर्थंकर जेमांथी नीकळतुं दूध पीवाना छे तेवां (मातानां) बे स्तन उपर कोईनी कुदृष्टि (नजर) न लागे ते माटे ज, जाणे के, स्तननां डींटडां (जाणे के काळां-मेशनां टपकां) विधाताए श्याम निर्त्यां छे !)
अहीं सम्पादकने भारे वांधो पडी गयो छे ! अर्हन्तो स्तनपान न करे एवी मर्यादा शास्त्रप्रसिद्ध छे. परन्तु माता- अङ्गवर्णन करता ग्रन्थकार लोकस्थितिने