________________
उपदेश
सप्तनिक
॥२८॥
तस्मात्कोऽद्य मया ग्राह्य एवं संचिन्त्य चेतसि । वृद्धामेवाश्रयद्धत्या परावर्णपराननाम् ।।२०।। सरक्षणादेव सा जज्ञे मषीपुञ्जमलीमसा । हत्यापातकपङ्केन लिप्ताङ्गीव व्यलक्ष्यत ॥२१॥ कुष्टदुष्टामयाङ्गिी बीभत्सा कुब्जिकाऽजनि । देवानुभावात्तत्कालं धिङमषादोषरोपणम् ।।२२।। ईदृग्विधामिमां वीक्ष्य विलक्षवदनश्रियम् । लोकः पातकिनी प्रोचे निनिन्द च मुहुर्मुहुः ॥२३।। कलङ्कदानमोक्षफलमालोक्य पूर्जनः । प्रायोऽभवत् परावर्णवादोल्लापपराङ्मुखः ॥२४॥ इत्थं पौराणिकी स्ला कसामपितयामिमाम् । कलङ्कदानेऽनौत्सुक्यं कुर्यादार्य जनोचितम् ॥२५।।
॥ इति कलङ्कवाने डोलत्करिकाकथा ॥ एवं कूटकल मददान: प्राणी पक्षिवद्भवदुःखजाल छिन्द्यादिति समग्रकाव्यस्यार्थः सथितः सोदाहरणः ।।
पयासियव्वं न परस्स छिई, कम्म करिज्जा न कया वि रुई ।
मित्तण तुल्लं च गणिज्ज खुदं, जेणं भविज्जा तुह जीव भदं ॥३॥ भ्याख्या-पूर्वकाव्यतार्तीयिकपदे कलङ्कदानं सर्वथा निषिद्धं, तदनु परच्छिद्रान्वेषणमप्यसङ्गतमेव, यः कश्चित् परस्मिन् कलङ्क नारोपयिष्यति स परच्छिद्रान्वेष्यपि न स्यात् । अत्रार्थेऽग्रेतनकाव्यव्याख्यामाह-"पयासियध्वं" इति प्रकाशयितव्यं परस्यात्मव्यतिरिक्तस्य च्छिद्रं दोषोद्घट्टनं, विशेषतस्तु गुरोधर्मदातुर्दुरीकृतभद्राणि च्छिद्राणि न निभा. सनीयानि. यतः श्रीवशवकालिके प्रोक्त--"एवं तु अगुणप्पेही गुणाणं च विवज्जओ। तारिसो मरणते वि नाराहेड
॥२८॥
