________________
कर्या विना शीघ्रपणे त्यांची नीकळी गयो. पछी काइक विचार करी मरुभूतिए ते सर्व धृत्तांत अरविंद राजा पासे जाने करो. राजाए पण क्रोध पाभी कमठने नगर पहार काही भूकवा माटे आरचकोने हुकम कर्यो. एटले आरक्षकाए तेने गधेडापर बेसाडी चोतरफ फेरवी विडंबनापूर्वक नगरमाथी काढी मुक्यो. तेत्री विडंबनाथी वैराग्य पामी बनमा बह ते कमठ तापसत्रत ग्रहण करी उग्र याळतप करवा लाग्यो. श्रा वृत्तांत जाणी पश्चात्ताप पामेला मरुभूतिए विचार कर्यो के"मने धिक्कार छ के में राजानी पासे धरनुं छिद्र उघाई की मांटाभाइने विडंबना पमाडी. 'घरनुं दुश्चरित्र प्रगट करवू नहीं.' ए नीतिनुं वचन पण क्रोधथी भंध धयेला मने स्मरणमा रह्यु नहीं, तो हजु पण मोटाभाइ पासे जइ मा मारा अपराधने हुँ खमा." एम चिचारी बनमा जइ ते भोटाभाइना पगमा पज्यो. ते वसते ते दुष्ट बुद्धिवाळा भने दुष्कर्ममा ज तत्पर एचा कमठे विचायु के-आण जे मारी विडंबना करी छे ते मने मृत्यु करतां पण अधिक दुःखकारक छे." एम विचारी महाक्रोधथी एक मोटी शिला उपाडी नानामाइना मस्तकपर मारी, तेथी तत्काळ ते मरुभूति मरण पामी आर्तध्यानने लीधे विंध्याचळनी अटवीमा यूथनो स्वामी हाथी थयो..
एकदा अरविंद राजा पोतानी प्रियाओ साथै शरदऋतुमा अगाशीने विषे कीडा करतो हतो. ते वखते आकाशा बादको चडी आल्या. ते साथे इंद्रधनुष, गर्जना पने वीजळीना चमकारा पण थवा लान्या. ते सर्व जोइ " अहो ! श्रा अतीव रमणीय छे." एम राजाए तेनी प्रशंसा करी. थोडीवारमा ते वादळा सर्व प्राकाशमां व्यापी गयां अने पाछा तरत ज वायुना झपाटाथी वीखराइ गया. ते जोह राजाए विचायु के-“जेम आ वादळां क्षणवारमा देखाइने वीस्वरराइ
akti
