________________
" हे बुद्धिमान् ! मारी मायाना जाळने तोडनार तमे एक ज छो. माटे हुं तमारो दास छु मारुं सर्वस्व ग्रहण करी मारावर प्रसन्न था, " पछी तेथे जेटलुं धन लोकोनुं लुंटयुं हतुं तेटलुं लहू तेना स्वामीओने आपी कुमार पनीपतिने साधे लह पोताना नगर तरफ चाल्यो मांस समये कोठे सैन्यान नांखी कुमार रह्यो हतो, तेवामा कोइनुं रुदन सांभळी कुमार हाथमा खड्ग लह ते शब्दने अनुसारे ते तरफ चान्यो. केटलेक दूर गयो, तेटलामां एक वृद्ध स्त्रीने रुदन करती जोइ कुमारे तेने रोवानुं कारण पूछयुं, हमारे ते बोली के " अंगदेशमां चंपा नामनी नगरी थे. तेमां जितारि नामे राजा छे. सेने कीर्तिमती नामनी प्रियाने विषे उत्पन्न धयेली यशोमती नामनी पुत्री थे. ते समग्र कळामां कुशल भने युवावस्थाने पामेली . ते पोताने योग्य वर नहीं जोवार्थी कोइ पण ठेकाणे रामवाळी थती नथी. एकदा श्रीषेण राजाना पुत्र शंखकुमारना गुणां सांभळी 'मारा पति शंख ज हो ' एम तेणीए प्रतिज्ञा करी. आवी तेनी प्रतिज्ञा जाणी जितारि राजा gst योग्य वरने विषे रागवाळी यह छे. " एम विचारी अत्यंत हर्ष पाम्या. पछी एकदा मणिशेखर नामना खेचरे ते कन्यानी याचना करी त्यारे जितारि राजाए तेने उत्तर भाप्यो के" आ मारी कन्या शंखकुमार सिवाय बीजा पतिने वरचा इच्छती नथी. तेथी सेवी इच्छावाळी ते कन्या बीजे केम आपी शकाय ? " ते सांभळी ए खेचर क्रोध पाम्यो, एटले एकदा ते ते कन्यानुं हरण कर्यु. ते वखते हुं तेथीनी पासे इती तेथी तेथीनी साधे मारुं पण हरण कर्यु- हुं ते कन्यानी धात्री . मार्गमां मनं महीं तनी दहने ते खेचर ते कन्याने लइने क्यांइक जतो रह्यो छे, तेथी हे वीर ! हुं रुदन करूं के ते कन्यानुं हवे शुं थशे ? "
14
