________________
।
प्रहार उपर ते लमाडी. तरत ज राजानुं शरीरं सञ्ज थयु, एटले राजाए कुमारने पछयु के--" हे भाग्यवान ! कारण विना बंधुरूप तुं क्याथी आवे छे?" ते सांभळी तेना मित्र कुमारनो घृतांत कझो, त्यारे राजाए फरीधी कह्यु के-"अहो ! तुं तो मारा मित्रनो पुत्र छे. घणुंज ठीक थयुं के योताने ज घेर तुं प्राप्यो छे." एम कही राजाए पोतानी रंभा नामनी पुत्री तेने परणावी. पछी त्या घणा काळ सुधी रहीने प्रथमनी जेम कुमार मित्र सहित त्यांची नोकळी गयो.
अनुक्रमे चालतो ते अपराजित कुमार मित्र सहित कुंडपुर नगरना उद्यानमा आयो. त्या सुवर्णकमळपर बेठेला | केवळीने जौह तेमने भक्तिथी बंदना करी योग्य स्थाने चेसी देशना सांभळी. पछी कुमारे हाथ जोडी केवळीने पूद्युं के --" हे भगवान् ! हुं भव्य छु? के अभव्य छ ?" मुनीश्वरे कमु-" तुं भव्य छे, अने भा ज जंबूद्वीपना भरतक्षेत्रने विषे श्रा भवथी पांचमे भवे तुंबावीशमो तीर्थकर थइश. तथा प्रा तारो मित्र ते वखते तारो गणधर थशे." था प्रमाणे सांभळी ते बन्ने मित्रोए आनंद पामी चिरकाळ सुधी ते केवळीनी भक्ति करी. पछी मुनिए त्यांथी विहार कर्यो त्यारे ते मित्रो प्रामादिकमां बइ चैत्योने नमवा लाग्या.
आ अवसरे जनोने आनंद करनारा श्री जनानंद नामना नगरमा जितशत्रु नामे राजा हतो. तेने धारिणी नामनी राणी हती. तेणीनी कुचिमा रत्नवतीनो जीव स्वर्गयी चवीने अवतो. समय पूर्ण थये राणीए पुत्रीने जन्म आपो. तेनुं पीतिमती नाम पाडयुं. अनुक्रमे वृद्धि पामती ते कन्या समग्र कळाने ग्रहण करी यौवनवयने पामी. तेणीनी पासे विद्वान पण मूर्ख जेत्रो लागतो हतो, तेथी ते कोइपण पुरुषनी उपर जरापण रंजित थती नहोती. एकदा राजाए तेणीने पूछ्र्यु
