________________
त्या भाच्या, अने तमना पछयाथी मंत्रीपुत्रे तेमने सर्व वृत्तांत कहो. ते सांभळी अमृतसेन राजा अने तेनी राणी हर्ष पाम्या भने तरत ज तेमणे पोतानी पुत्री राजकुमारने परणाची. पछी कुमारना कहेवाथी राजाए सूरकांतने अभयदान आप्यु, सरकांते पण ते मणि भने मूलिका तथा वेष बदलवानी गुटिकाओ भाग्रहथी राजकुमारने श्रापया मांडी, परंतु ते नि:स्पृह | कुमारे कांह पण लीधु नहीं, त्यारे तेणे ते सर्व वस्तु मंत्रीपुत्रने आपी.पछी कुमारे अमृतसेनने कयु के-"हु मारा नगरमा | जाउं त्यारे आ तमारी पुत्रीने लावतो." एम कही कुमार त्यांथी आगळ चाल्यो, अने कुमारनुं स्मरण करता ते खेचरो पोवपोताने स्थाने गया.
आगळ चालवां अपराजितकुमार एक मोटा करण्यमां गया. त्या तृषातुर थवाथी तेने आम्रवृक्षनी नीचे चेसाडी || मंत्रीपुत्र जळ लेवा गयो. थोडीवारे मंत्रीपुत्र जळ लाने पाली भाग्यो, त्यारे ते स्थाने ते कुमारने जोयो नहीं, तेथी अत्यंत * शोकातुर थइ तेने चोतरफ शोधचा लाग्यो, परंतु सेनो पत्तो नहीं लागवाथी ते मंत्रीपुत्र शोकथी मूर्खा पाम्यो. थोडीवारे सावधान थइ अत्यंत विलाप करी काइक धैर्यने पकडी से मंत्रीपुत्र फरीथी कुमारने शोधवा लाग्यो. अनुक्रमे फरतो फरतो ते नंदिपुरना उद्यानमा भाची उत्कंठापूर्वक वेठो. वेटलामा त्यो बे विद्याधरोए श्रावी तेने को के-" हे भद्र ।
अहीं भुवनभानु नामे प्रसिद्ध विद्याधरराजा छे. तेने कमलिनी अने कुमुदिनी नामनी चे पुत्रीम्रो छे. ते बभेनो पति | तमारो मित्र अपराजित थशे एम ज्ञानीए कर्पु हाँ, तेथी सेने लाववा माटे अमने अमारा स्वामए माझा पापी. एटले * अमे ते भरण्यमा तमने बसने जोया, तेटलामा तमे जळ लेवा दूर गया, अने अमे तमारा मित्रने हरीने अमारा स्वामी ।
