________________
विनाश केम करो छो ?" त्यारे राजाए कह्यु के-" हे प्रिया! जो तुं देवपणुं पामीने मने सारी रीते जैनधर्ममा प्रतिबोध पमाडे, तो हुँ तने रजा आपुं." ते सांभळी राजानुं वचन अंगीकार करी प्रभावती राणी अनशन ग्रहण करी स्वर्गे गइ. "श्राद्धधर्मनी आराधना करनारने या स्वर्गप्राप्तिरूप फळ मळे ते तो प्रासंगिक फळ छे, मुख्य फळ तो तेनुं मोक्ष छे." त्यारपछी देवदत्ता नामनी कुब्जा दासी निरंतर भक्तिपूर्वक ते जिनप्रतिमानी पूजा करवा लागी.
हब वे प्रभावती देव स्वमादिकवडे राजाने प्रतिबोध करवा लाग्यो परंतु ते राजाए तापसनी भक्तिनो त्याग कर्यो नहीं. त्यारे ते देव एकदा तापसन रूप लइ राजानी पासे काव्यो. अने तेने मनोहर अमृतफळ पाप्या. तेनो स्वाद लइ आनंद पामेला राजाए तेने पूछथु के-" हे पूज्य ! बायां फळो क्या थाय छे" १ तेणे कमु के-“हे राजा ! आ नगरथी थोडे दूर अमारो आश्रम थे, त्यां आत्रां फळी घणां थाय छे." ते सांभळी राजाए विचार कयों के-" एक चखत तृप्ति थाय त्यां सुधी आशं फलो खाउं तो ठीक." एम बिचारी ते तापसनी माथे ज राजा तेना आश्रममा गयो. त्यां मनोहर फळो जोइ | राजा ते लेवा गयो, तेटलामा त्यां रहेला बीजा मायावी तापसो आक्रोश सहित बोन्या के-"अरे! तुं कोण के ? केम अहीं श्राव्यो ?" इत्यादिक कही क्रोधी राजाने मारवा दोड्या, ते जोइ राजा भय पाम्यो, अने "भा तापसोनो परिचय करवो सारो नथी." एम विचारी तसोना मारथी वचवा माटे एकदम नाठो. मार्गमा कोइ उद्यानमा मुनिओने लाइने राजा तेमने शरणे गयो, अने बोन्यो के–“हे पूज्यो ! आ पापी तापसोथी मारुं रक्षण करो." मुनियो बोल्या के-“हे राजा! तमे भय पामशो नहीं." मा प्रमाणे मुनि ओर कयु के वरत ज जाणे लज्जा पाम्या होय तेम ते तापसो पाछा वली पोताने
