________________
नीकळी कुमार आगळ चाल्या. तेटलामा थोडे दूर जतां तेज वनमा रहेली विद्याधरोनी पाठ पुत्रीमो तेना जोवामा भावी. ते | | कन्याओए पण कुमारने स्नेहयुक्त दृष्टिबडे जोया. ते बखते कुमारे विचार्य के-" था कन्याओ भहीं क्याथी आची हशे? तेमनो वृत्तांत हुँ पूछी जोउं. " एम विचारी कुमार तेमनी पासे गया अने मधुर वाणीथी तेमने पूछयु के-" हे पाळाओ! तमे यांनी यावीबो : अनेक शून्य अरण्यमा कम रही छो?" तेओ बोली के--" हे भाग्यशाली ! अहीं पासे जा मियसंगमा नामनी अमारी नगरी छे. तमे पण त्यां चालो." एम कही दासीए कुमारने मार्ग बताव्यो, ते मार्गे कुमार * नगरीमा भया. त्यां कंचुकी पुरुषो कुमारने राजमंदिरमा लइ मया. ते नगरीमा भानुवेग नामे राजा छे. तेथे कुमारने जोइ उभा थइ आसन आपी तेनो सत्कार कर्यो. पछी राजाए कुमारने कयु के-" हे भाग्यवंत ! तमे मा मारी पाठ कन्याना | पति थाश्रो. कारण के पहेला यहीं एक अचिमाली नामना मनि शान्या हता. तेमणे मने कांत के-"असिताक्ष** | नामना यक्षनो जे पराभव करशे ते पा पाठे कन्याओनो स्वामी थशे. माटे तमे श्रा कन्याओने परणो." ते सांभळी | | कुमारे तेनुं वचन अंगीकार कयें, एटले राजाए मोटा उत्सवपूर्वक पोतानी आठे पुत्रीो साथे तेना लग्न का तेज
रात्रिए हाथे बधिला कंकण सहित कुमार ते पाठे प्रियायोनी साथे शयनगृहमा पर्वक उपर सुता हता त्यांथी तेने उपाडी पेला यक्षे दूर फेंकी दीधा. प्रातःकाळे कुमार जागीने जुए छे तो तेणे पोताने अरण्यमा पृथ्वीपर पडेलो जोयो. तेथी आश्चर्य पामी कुमारे विचार्यु के--" या सर्व विवाहादिक सत्य के असत्य छे?" एम विचारता हाथपर दृष्टि नांखी तो हाथे कंकण बांधेलं जोयुं. पछी खेद पामी कुमार ते ज मारण्यमां भागळ घान्या. केटलेक दूर गया त्यारे तेणे एक पर्वतना
