________________
-
शिखरपर मणिमय स्तंभवाळो एक मनोहर प्रासाद जोयो. ते जोइ कुमारे विचार्यु के---" आ पण कोइ माया ज हशे." एम विचारी कुमार ते तरफ चान्या. पासे जतां कुमारे ते महेलमा करुणवरे रोती कोई स्त्रीनो शब्द सांभळ्यो, पछी कुमार ते महेलमा पेठा, अने अनुकमे सातमे माळ पहोंच्या. त्यां तेणे एक कन्याने रोती जोइ. ते कन्या रोती रोती बोलती | हती के-"कुरुवंशरूपी आकाशतळमां चंद्र समान हे सनत्कुमार ! आ भवमा तमे मारा पति न थया तो भावता भवमा मारा भर्ता थजो." एम वारंवार बोलती ते रुदन करती हत्ती. कुमारने जोइ तेणीए रोतो रोतां ज तेने प्रासन प्राप्युः | कुमारे तेनी उपर बेसी ते कन्याने पूछधु के-" हे भद्रे! सनत्कुमारनी साथे तारे शो संबंध के के जेथी तुं तेनुं आ प्रमाणे स्मरण करे छ?" त्यार त बोली के- कुमार मारा मनोरण मात्रथी न भर्ता छे. ते एवी रीते के-“साकेतपुरमां सरथ नामे राजा छ भने तेने चंद्रयशा नामनी राणी छे. तेनी कुक्षिथी उत्पन्न थयेली हुँ मुनंदा नामनी तेमनी पुत्री छं. हुं युवावस्थाने पामी त्यारे मारा पिताए मारे माटे अनेक राजपुत्रोनां चित्रो दुतो मारफत मंगावी मने देखाड्या. परंतु कोइ पण राजपुत्र तरफ मारु मन आकर्षायुं नहीं. एकदा सनत्कुमारनुं चित्र दूते लावीने मने देखाडयु. ते जोइ मारुं चित्त श्रानंद पाम्यु. मने तेनापर अत्यंत मोह थवाथी तेनु ज ध्यान धरती हूं मारे घेर रहेली हती. तेटलामां मने कोइ विद्याधर कुमार हरीने अहीं लाग्यो, अने भने प्रही विद्यार्थी विकुर्वेला महेलमा मूकी पोते कोहक ठेकाणे गयो छे." या प्रमाणे ते कन्याए पोतानो वृत्तांत कयो, तेटलामा तेने उपाडी लावनार अशनिवेग विद्याधरनो पुत्र वज्रवेग त्यां आव्यो. तेणं कुमारने जोइ क्रोध पामी तेने पाकाशमा उछाळ्या. ते जोइ ते कन्या हाहाकार करती मूर्छा खाइ पृथ्वीपर पड़ी, तेटलामा
