________________
२२] ॥ श्रीलोकप्रकाशे तृतीयः सर्गः ॥ (सा० १२६ )
[ ३०१ ]
रथी (देवने अडवामां तथा कवचित छाया विगेरेमां ही है, परन्तु ए व्यवहार इन्द्रियोना विषयमा कोइए पण मानेको नयी ॥ ५३० ॥ बळी नैयायिक विगेरे चक्षुने पण जे स्पृष्टविपयनुं ग्रहण करवापं ( प्राप्यकारोपणु ) कहे छे ते अयुक्त के, कारण के जो तेम होय तो अग्निने देवाधी ( चक्षुमां ) दाह उत्पन्न याय ॥ ५३१ ॥ तथा काच वगेरेना वासना आंतरे रहेन्द्र [काच वगेरेना पडदें रहे ] जळ दूरयी देखाय , त्यां ( चक्षुनां किरण ) जो ते पडदाने भेदीने अंदर प्रवेश करतां होय तो ते ( भेदायला ना. समांथी ) जळ झरी जवानो (निकवानो) प्रसंग आये ।। ५३२ ॥ इत्यादि अविकवृत्तान्त रत्नाकरावतारिकादिकधी नाग, न्तु विश्वाला पहि तेनो विस्तार करना नथी. बळी सिद्धान्तमा जे "चक्षुना स्पर्शने शीघ्र पामे "एवो पाठ संभळाय छे त्यां" स्पर्श" शब्दवडे (अडकवं प अर्थ नहि पण ) इन्द्रियना विष
नजीक [ इन्द्रियना विषयक्षेत्रमा रहेवापणं ] एवो अर्थ थाय छे. श्री जम्बूद्वीपप्रज्ञसिनी वृत्तिमा क छे के "सूर्य चश्चना स्पर्शमां शीघ्र आवे" अहिं स्पर्श ए श द इन्द्रियना विषया नजीकपणा [ योग्यदेशमा रहेवापणा) रूप सम्बन्ध दर्शानारो छे. कारणके चक्षु अप्राप्यकारी होवाथी ते (संघहरूप) स्पर्शना असंभव है. ॥
मैया आत्माङ्गुलैरेव प्रागुक्तेन्द्रियगोचराः । प्रमाणागुलमाने स्युर्महीयांसोऽधुना हि ते ॥ ५३३ ।। उत्सेधा गुलमाने तु कथं भरतचक्रिणः । पुर्यादौ स्वाङ्गुलमितनवादशयोजने ॥ ५३४ ॥ एकत्र वादिता भम्भा, सर्वत्र श्रूयते जनैः । तस्मादात्माङ्गुलोन्मेया, विषया इति युक्तिमत् ॥ ३६ ॥ युग्मम् ।। आह || प्रमाणागुलजानेकलक्षयोजनसम्मिते । स्वर्वि माने कथं घण्टा, सर्वत्र श्रूयते सुरेः ? || ५३६ || त्रैधेरप्यङ्गुलैनष, विषय घटते श्रुतेः । द्वितीयोपाङ्गटीकायामस्योत्तरमवेक्ष्यतां ॥ ५३७ ॥ तथाहि । तस्यां मेघौघरसितगम्भीर मधुरशब्दायां योजनपरिमण्डलायां सुस्वराभिधानायां घण्टायां त्रिस्ताडि नायां सत्यां यत्सूर्याभं विमानं तत्प्रासादनिष्कृटेषु ये आप
"