________________
___ ३२२
कविवर त्रिभुवनकोत्ति
गगनगति हम उवरि, तम' रोप आण। एसु जाणी युधह करि को नघि मूकि माण ॥१६।।३११।।
छत्रीस पाउध ले नि तिही कार संग्राम । अवसर लही नाग पास, समृगांक बाध्यु ताम ॥१७॥३१२॥
बाट सहश्र खग जो पीनि, कुमर याव्यु मुइ लग । जुद्ध करता देखी करी, विस्मय पाम्यु खग ।।१८॥३१३।।
वस्तु बंध
तिणि अबसर तिणि अवसर विद्याधर सहू कोइ विस्मय प्राम्या प्रति घणउ, माहो माहि करिए बात । ए सामान्य नर नवि भछिए सीकरी तेली सर्व क्षात । जुद्ध करता देखी करी विस्मय पाम्प खग ।
पाठसहस खग जीपौनि, कुमर माध्यु भूइ लग ||१६||३१४॥ राग विराडी दाल बमयंतिनी
संग्राम भूमिज देस्त्रीय पैरवीय रोद्र रूप इम चितवर । निरापराध ए खेचरा भृचरा मारयामि इम चितविए ॥१॥३१५।।
निरदय भाव ते मनधरी परहरी दयाभाव ते प्रति घणुए ।। ए बडङ कर्ममि कोइ करूं, कख्य भोगव जीवतु आपणउं ए । २।३१६।।
पुरवि जीव पे करम करि करम इह लोकि जीव भोगदिए । इसु चित कोमल जप कर्यजं. तब आगिल प्रावी खग इम चविए ।।३।।३१७।।
मांभलि कुमर तुझ कह तुझ विण आठ महल न ग कुण इणिए । दूत वचन मृगांक सुणी संग्राम कीधु, गगन गति इम भगिए ।।४।३१।।
रतन सिखर प्रस्ताव लही, साहीय नाग पासि बांधीउ ए । इसा वचन जब सांभली क्रोधिय कुमरि बाणज सांचीउ ए ॥५।।३१६।।