________________
२६८
बोहा
छंब
दोहा
कविवर बूचराज एवं उनके समकालीन कवि
पञ्चेन्द्रिय वेलि
स्पर्शन इन्द्रिय
वन तरुवर फल खातु फिरि, पय पीवतो सुछंद । परसरण इन्द्री प्रेरियों, बहु दुख सहे गयंद ॥
बहु दुख सही गयंदो, ससु होइ गई मति मंदो । कागज के कुंजर काजे, पडि खाउन सक्यो न भाजे । तहि सहिय धरणी तिस सुखो, कवि कौन कहत स दुखो । रखवाला वलगड़ जाण्यो, बेसा सिराय परि थाप्यो । बंध्यो पनि संकलि घाले, तिउ कियउन सक्छ थाले । परसणु और दुख पायो, निति अंकुस घावों घायौ । परसरण रस कीचकु पूर्वी, गछि भीम सिला तल चूर्यो । परक्षण रस रावण नाम, मारियउ लंकेसुर रामं । परसण रस संकर राज्यो, तिय भागे इहि परसा रस जे थूता, ते सुर रसना इन्द्रिय
नट ज्यो नाच्यो ।
नर घणा विगूता ||१||
किलि करतो जनम जलि, गाल्यौ लोभ दिखालि । मीन मुनिष संसारि सरि, काढ्यो घीवर । कालि ||
१ भौंवरि
सो काढ्यौ धोवरि काले, तिणि गाल्यो लोभ दिखाले । मछु नीर गद्दीर पहठी, दिठि जाइ नही जहि दीठो । इह रसणा रस कउ घाल्यो, यलि भाइ भुवं दुख साल्यौ । इह रखना रस तर भुसे माप गुरु भाई ।
तां