________________
हाई अजीतमसि एवं उसके समकालीन कवि
मानव ए गते मझार । भारत रौद्र ध्याने पडयो ए॥ दारीद्र ए रोग वियोग । भोग भूलो कामें नडपो ए ॥३१५॥ देवगतीए माह प्रमाण । मानसीक दुःख व्यापीयो ए ।। देखी सुख ए प्रचरहरीष । बीघीयो मन प्रती कांपीयो ए ॥३२।। एणी पिरिए चोगती माहि । एह जीव भमयो दुखि भरयो ए।। भोलो ऐ भोलब्यो भूर । कुगुरु कुदेवन ऊपरयो ए ।।३३।। पुण्यनिए योगि जाण । वाणी जिन तणी पामीयो ए॥ श्रीगुरु ए तरणे पसाय । तेहनें सीर नामम्रो ए ॥३४॥ पामयो ए श्रावकाचार । सार लघु दीमा भलीए ।। प्रतीमांए भेद अग्यार । धारक हवा ममें रलीए ।।३५।। भव भव ए लहीह प्राण । पण समकित प्रत नवि मलें ए । इम जारसीए तिम करो गान प्रात भर निर लिए : ले से ए जीवराय दीक्ष। दीक्षा सीक्षा लेसे कोनहीए ।। ते भणीए । देहेन' सुजान । प्राणो मन जिनपदे सहीर ।।३७।।
तब बोलीए बिहिनी बोल । ब्रह्म सुणो वाणी मुझ तशीए ॥ पूरव ए भवे सो भ्रात । हिसा कीधी वीहामणी ए ।।३८|| पीठनो ए फुकडो एक । देवी पागल हण्यो ए ।। तेइ फलिए । पांमयांए दुःख अतीव । भव सातिते मुझकले ए॥३६॥ एक हवि ए लाधु धर्म । कल्पद्र म चितामरणी जसो ए ॥ समीकीत ए कर सूजतन्न । मन्न रहनो समय किसो ए ॥४०।। इन चीतीए मन दृढ कीध | लीध अगसण दोए परीए ।। जीए तो पारण जाण । नहीं तो प्रा प्रणसण मनुमरीए ।।४।।
दूहा
सिपाहियों द्वारा अपने मागे करना
हक देई पागल करया, तेरिण सेवक तेणी वार । बेहू चालता चीतवे, अनुप्रमा भेद बार ||शा क्रू र काल नफरे घरण , चीत्या सोहि सार ।। मेघ पटले जिम वीटीयों, कांति सूचन्द्र उदार ।।२।।