________________
કહેવતસંગ્રહ
૪૧૭
૩પ૦
૫૧
૩૫ર
ખરા-(સાખી જેવા) ગામ મારતાં, ધાડ પાડતાં, એ રજપુતનું ટાણું; ઢેડ એવા ધંધા કરે, એ તે આપા' કાણું. નાતે ગયે, મેવાડ ગ, ગયું ધીરધારનું ટાણું; સારે ઘેરથી સંપ ગયે, એ તે આપા કાણું. ધરમ ગયો શરમર ગઈ ગયું માણસનું સારું; વાડ વેલાને ખાવા બેઠી, એ તે આપા કાણું
કુંડલિયા સુન્ના લેને પિયુ ગયે, સુના કર ગયે દેશ, સુના લાયે ન પિયુ મીલે, રૂપા હે ગયે કેશ; રૂપા ગયે કેશ, રૂપ સબ રોય ગુમા, ઘર બેઠે પિછવાઈ પિયુ અજહુ ન આવે; કહે ગિરધર કવિ રાય, લેન બિન સબ અલોના, જબ જોબન ટલ જાય, કહા લેઈ કરીએ સુબા.
સેરઠા. કહેતાં ન આવે પાર, રાજા થઈ રંજાડતા;
એ રાજા નહીં ગમાર, સાચું સોરઠીઓ ભણે. ૩૫૪ નિત્ય નિત્ય નવલાં ખાય, બીજાને આપે નહીં; ધૂળ પડી એ કમાઈ સાચું સેરઠીઓ ભણે. ૩૫૫ પરઘેર માગે માન, બીજાને આપે નહીં; એ માણસ હેવાન, સાચું સેરઠીઓ ભણે. ૩૫૬ ઘેર ઘેર ચેવટ જાય, પિતાની બીજા કરે; ધુડ પડી ડહાપણું માંય, સાચું સોરઠીઓ ભણે. પ૭
દાંત વિષે દંતા તુજને દિલ દઈ ચીજે બહુ ચખાડી; પણ નાગા સાથે નેહ, હાડાં પહેલાં હાલીઆ ૫૮
દાંત કહે છે. અમને ન દેશો દોષ, આવતુ તે ઊચલ્યા
હદયે ન ધરશો રોષ, પેઢાં પ્રતિમા પાળશે. ૫૯ ૧ આપા ગામ ધણું કાઠિ લેકે “આપ” કહી બેલાવે છે. ૨ શરમ=મર્યાદા માન.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
