________________
એક વર્ષ ઉપર કોળી જ્ઞાતિના ગુરુ જાનમાં આવેલા દાર, સિગરેટ પીએ અને તદન અભણ. જરાક તેમના કર્તવ્યનો ઈશારો કર્યો કે સુંવાળિયા કોળીઓ ધગી ઊઠયા: “અમારા ગેર છે, તેમને કંઈ ન કહેશે !”
આ દશા મા-બાપ, સમાજ અને કુળ-ગુરુ વ. ની છે. આજે ગુરુકુળો ચાલે તેવી સ્વતંત્ર પરિસ્થિતિ પણ નથી. શહેરોમાં શિક્ષકોને પૂરું ન પડે એટલું વેતન મળે, માબાપને વર્ષ ન બગડે તેની ફિકર હોય તેથી ટયુશન શરૂ થઈ જાય, તેના બદલે ગામ કે સમાજ મળીને શિક્ષકોને પૂરું થાય તેટલું આપે તે શિક્ષક હિતેચ્છુ બને અને બાળકોનું હિત સધાય.
આ દિશામાં કામ કરતું કોઈ પણ સાચું સંગઠન નથી. આરતીઓ, ફૂલે, પાલખીઓ, ચા, બીડી વગેરેમાં લાખો ધુમાડે થાય છે પણ જે બાળકો માટે પોતે છે તે માટે કશું થતું નથી.
ગુંદી અધ્યાપન મંદિરમાં પ્રારંભમાં જે શિક્ષક આવે છે ત્યારે તેઓ એદી, આળસુ અને ચા-બીડીની આદતવાળા હોય છે. સફાઇ અને કાંતણ પ્રથમ એમને ગમતાં નથી. સવારના ઊડીને પ્રાર્થના કરવામાં પણ કંટાળે હોય છે. ધીમે ધીમે જે કે ટેવાઇ જાય છે, પણ પરાણે.
રાજકોટમાં હું ગયું. ત્યાંના શિક્ષકે પણ વહેલા ઊઠવામાં નારાજ જણાયા. મને કહેતા હતા “કનું ગાંધીને કહી જરા મોડા ઊઠવાનું કરા ને !
મેં કહ્યું: “વહેલા ઊઠવામાં તે આપણને રસ હવે જોઇએ !” તે, કહ્યું: “તમે બધા એકના એક !” ટુંકમાં ચોમેર આજે આ દશા છે.”
શ્રી દેવજીભાઈ: “નાનપણથી હું સાધુ સંતોના પરિચયમાં આવ્યું છું. તેમાં પણ પિતાને સંધાડે ખરે અને પિતાના માનેલા
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
