________________
પ્રકરણ ૭
મહાવીર ઈ. પૂ. છઠ્ઠા સૈકાની વચમાં બિહાર પ્રાંતના વૈશાલી નગરમાં એક લિચ્છવી જાતિના ધનિકને ઘેર દીકરે જ . એનાં માબાપ ધનિક હોવા છતાં પુનર્જન્મને ધિક્કારતાં હતાં, અને આત્માને આશીર્વાદ રૂ૫ માનતાં હતાં. જ્યારે એમનો દીકરો એકત્રીશ વર્ષને થયે ત્યારે એ બન્ને જણાએ ઐચ્છિક ભૂખમરાથી પોતાના જીવનને અંત આર્યો. પોતાના માબાપને આમ લોહીનું ટીપેટીપું સૂકવી દઈ આત્મઘાતથી ભરતાં જોઇએ યુવાનનું હદય વલોવાઈ ગયું. એણે વિરાગી બની દુનિયાનો ત્યાગ કર્યો. એણે ત્યાગના આવેગમાં કપડાં પણ કાઢી નાખ્યા અને પશ્ચિમ બંગાળામાં આત્મશુદ્ધિ અને આત્મજ્ઞાન શેતે ભટકવા લાગ્યો. તેર વર્ષના આવા આત્મનિષેધ પછી અને આત્મદમનના અનેક પ્રયાગ પછી એના અનુયાયીઓએ એને જીન અથવા વિજેતા કહ્યો. અને એનાં વિદ્યાર્થીઓ માનવા લાગ્યાં કે મહાવીર એક મહાન વિભૂતિ છે. અને એવી વિભૂતિઓ અથવા જીનો આ દુનિયામાં અમુક અમુક સમયના અંતે ઊતરી આવે છે. તથા હિન્દના લોકોને જ્ઞાન આપે છે. એ શિષ્યોએ પોતાના એ ધાર્મિક નાયકનું નામ મહાવીર પાડયું અને એ જીન ઉપરથી પોતાને
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
