________________
પ્રકરણ ચોથું પંડિત બેચરદાસજી આ વિડંબનાનું ચિત્રણ તેમના જેન સાહિત્યમાં વિકાર નામના પુસ્તકમાં ૩૯–૪મા પાને આ પ્રમાણે કરે છે–
મૂર્તિપૂજક સંપ્રદાય કંદરાવાળી મૂર્તિને જ પસંદ કરે છે, એને જ મેક્ષનું કારણ માને છે. જોતરાગ-સન્યાસી-ફકીરની પ્રતિમાને, એક બાળક ઉપર જેમ ઘરેણું લાદે તેમ શણગારી તેની શોભામાં વધારે થે સમજે છે. અને વદ્ધમાન વા ઇતર જિનની મૂર્તિને વિદેશી શેષાક (જાકીટ, કેલર, ઘડીઆળ વગેરે) પહેરાવી તેનું રમકડાં જેટલું સૌર્ય પણ નષ્ટ કરી નાખી ઉલટભર્યા જન્મને હા લીધે જાય છે.
આ સમાજના કુળગુરુઓએ પિતાને પસંદ પડેલા વસ્ત્રપાત્રવાદના સમર્થન માટે પૂર્વના મહાપુરુષોને પણ ચિવરધારી બનાવ્યા છે. અને વર્ધમાન મહાશ્રમણની નમ્રતા ન દેખાય તેવો પણ પ્રયત્ન કર્યો છે.
વળી એ વિષયના અનેક ગ્રંથ લખી વસ્ત્રપાત્રવાદને જ સજજડ કરવાને તેઓ મથી રહ્યા છે. તેઓને માટે આપવાદિક મનાએ વસ્ત્રાપાત્રવાદને માર્ગ વર્તમાનમાં ઔત્સર્ગિક માર્ગ જેવો થઈ ગયો છે.
“તેઓ ત્યાં સુધીનું પણ માંડે છે કે ગમે તેવા અગમ્ય જંગલમાં, ગમે તેવી ભીષણ ગુહામાં કે ગમે તે પર્વતના દમ શિખર ઉપર ભાવના ભાવતાં કેવળજ્ઞાન પામેલા પુરુષ વા સ્ત્રીને જૈની દીક્ષા માટે શાસનદેવ (1) વસ્ત્ર પહેરાવે છે !!! અને વસ્ત્ર વિનાના કેવળીને અમહાવતી તથા અચારિત્રી કહેતાં પણ અચકાતા નથી.
તેઓના મનમાં કોઈ નવચ્ચું રહે તે ગમતું નથી. જાણે વરપાત્ર વિના કોઈને આરે જ ન હોય !!કઈ ઝાડાના દરદીને વૈદ્ય અફીણ ખાવાનું ચીંધ્યું હોય અને પછી તે દરદી જેમ નિરંતરને માટે અફીણિય–અફીણનો ખરીદાએલ અને અફીણને ગુલામ–બની જાય
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
