________________
ભાગ ૨ પ્રકરણ ૨.
૧૫મ
હવે ત્યાગને આચારમાં મૂકવાની વાતો દૂર રહી પણ પિતાના પક્ષને વર્ધમાનના નામે ચડાવવાના તાનમાં તેઓ એવા એક સમયની રાહ જોતા હતા કે જે સમયે જાહેરમાં હેહા કે કજિયે કર્યા સિવાય તે બને છૂટા પડી જાય.
વીરનિર્વાણ પછીને આ સમય દેશની પ્રજા માટે ઘણે ભીષણ હતો. વીર નિર્વાણને પૂરાં બે વર્ષ નહિ વીત્યાં હોય તેટલામાં તે મગધમાં એક સાથે બાર દુકાળી પડી હતી. વળી વીરનિર્વાણ પછી પાંચમા છઠ્ઠા સૈકામાં ફરીને તે બાર વર્ષના ભયંકર દુકાળ રાક્ષસે મગધને પિતાની દાઢમાં લીધો હતો.
આ ભીષણ સમયે ત્યાગીઓનાં તપે પણ ત્યાં હતાં, આચારે પણ ફરી ગયા હતા અને અન્નના અભાવે દિન પર દિન સ્મૃતિશક્તિને નાશ થતો હોવાથી જે પરંપરાગત કંઠસ્થ વિદ્યા ચાલી આવતી હતી તે પણ ભૂલાઈ જવા લાગી હતી. તેને મેટે ભાગ વિરમૃત પણ થઈ ગયો હતો.
પરંતુ હવે જે યાદ હતું તેને જાળવી રાખવું એવી ભાવનાથી સુકાળના સમયે મથુરામાં આર્યશ્રી સ્કંદિલાચાર્યું બાકી રહેલા બધા મૃતધરને બેલાવ્યા હતા. તેમાં જેઓ મતાગ્રહી, સુખશીળ અને નરમ તડના હતા તેઓ પણ આવ્યા હતા. જેને જેને જે જે યાદ હતું તે બધું તેઓ ઉતરાવવા લાગ્યા. પણ આમાં જ મતભેદ થયો કે નિર્ચના આચારે માટે શું લખવું ? શું નગ્નતાનું જ વિધાન કરવું કે વસ્ત્રપાત્રવાદનું જ વિધાન કરવું ? એક કહે કે નગ્નતાનું જ વિધાન કરવું ત્યારે બીજે કહે કે વસ્ત્રપાત્રવાદનું જ વિધાન કરવું.
આવી તકરાર હેવા છતાં પણ દીર્ધદર્શ સ્કંદિલ મુનિએ અને ત્યાર પછીના ઉદ્ધારક દેવદ્ધિગણિએ સત્રમાં તે કયાંય નગ્નતાનું જ કે કયાંય વસ્ત્રાપાત્રવાદનું જ વિધાન કર્યું નથી. પરંતુ યથાયોગ્ય તે બન્ને
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
