________________
ઉમર સુમરો ગૂંચવણમાં પડ્યો. એ બોલ્યો, “અરે... પણ હું તો...”
મારઈ બોલી, “જાણું છું. તમારી મૂંઝવણ જાણું છું. તમે લડવા આવ્યા છો ખરું ને ! તો હે ભાઈ, તારે મારી નાખવી હોય તો મને મારી નાખ, અને જિવાડવી હોય તો જિવાડ. વીર ભાઈની તલવારનો ઘા કેવો હોય એની બેનીને તો ખબર પડવી જ જોઈએ ને !”
ઉમર સુમરો તો થંભી ગયો, ન બોલે ન ચાલે. એને તો આ સપનું હોય એમ લાગ્યું. મારઈના રૂપનું તેજ પહેલાં એને આકર્ષક લાગતું હતું, હવે એ રૂપ શીળા છાંયડા જેવું લાગવા માંડ્યું.
મારઈ બોલી, “ભાઈ, ચાલ ઘેર. પાદરે ભૂખ્યો-તરસ્યો ભાઈ ઊભો રહે, તો બેનીને પાપ લાગે !”
ઉમર સુમરો જૂની આંખે નવા તમાશા જોતો હતો. પળવાર એ વિચાર કરી રહ્યો. પોતે શું મેળવવા આવ્યો અને શું મળ્યું ? હવે મનમાં કોઈ બૂરો વિચાર નહીં. લડાઈ કરીને કશું મેળવવું નથી. સંધિથી સ્નેહ પામવો છે. ઉમરાનો આતમરામ જાગ્યો, એ બોલ્યો, “બેન મારઈ, મને આશ્ચર્ય તો તારી હિંમત માટે થાય છે. ધન્ય છે તારી હિંમતને !”
મારી હિંમતને ધન્ય નથી, પણ ભાઈ ઉમરની ખાનદાનીને ધન્ય છે. જેણે મને કેદ રાખી, છતાં મારું સતીત્વ જાળવ્યું, એ ઉમર પરના ઇતબારે મને આ હિંમત આપી છે.”
“ચાલ, બેન ચાલ. હવે તારે ત્યાં મારે આવવું જ પડશે. પાદરે ઊભા રહીને તારે માથે પાપ ન લગાડાય. આજથી તું મારી ધર્મભગિની છે.” આમ કહીને ઉમર સુમરાએ માથું નમાવ્યું. મારએ અંતરથી આશીર્વાદ દીધા.
ચોતરફ યુદ્ધના બદલે આનંદ-મંગળનો ઉત્સવ રચાઈ ગયો.
ઉમર અને મારઈ તે છે
