________________
ple we helટક HD
આવી ગયો છે ! બાપે દીકરાને વિદાય આપતાં કહ્યું છે કે, 'બેટા ! જોજે, પાણી જાય નહીં ! કુળ લજવાય નહીં.’
ઓહ ! ઇતિહાસમાં પાણીપત હશે, પ્લાસીનું યુદ્ધ હશે, પણ કચ્છના ઝારાની તળેટીમાં લડાયેલું યુદ્ધ અનોખું હશે !
લોકને આનંદ છે, પણ એક વાત સાંભળે છે ને માઁ પડી જાય છે : ‘આપણા દેવકરણ શેઠનો દીકરો પૂંજો સિંધના શાહને તેડી લાવ્યો
છે !”
આ વાત સાંભળે છે, ત્યારે સહુની આંખમાં મરચાં પડે છે. લોહીનાં આંધણ મુકાય છે, મોટો નિસાસો નંખાઈ જાય છે :
‘ફટ રે, ભૂંડા પૂંજા ! ઘરઘરના ઝઘડા કંઈ આમ બહાર કઢાય ! ઘરની એબ ઘરમાં ઢંકાય ! સિંધનો ગુલામશાહ નારી હિંમતથી કo પર ચડી આવ્યો છે, નહિ તો શા ભાર હતા એના !’
કોઈ પ્રભાતે પૂંજાનું નામ લેતું નથી. સહુ ફટ ભણે છે ! થોડા સ્વાર્થ ખાતર વતનને કંઈ વેચાય ! દેશ તે કંઈ વાણિયાના હાટનું વસાણું છે ? માના તે વળી સોદા હોય ? જનની અને જન્મભૂમિ તો એક છે.
જીવણ શેઠે કચ્છી જવાંમર્દીને લઈને શત્રુઓનું સામૈયું કરવા તૈયાર થયા છે. કચ્છી લોકો હોંશે હોંશે લશ્કરમાં ભરતી થવા આવે છે; સહુના હાથ ચચળી રહ્યા છે. ક્યારે સિંધી સેના આવે અને ક્યારે આપણી તલવારનો એમને સ્વાદ ચખાડીએ !
સિંધનો ગુલામશાહ પણ ભારે હોશિયાર છે ! એની ઇચ્છા છે કે જીવણ શેઠને સુતો દબાવો. કોઈ ટૂંકો માર્ગ લઈને ચડી જવું, શોધો કોઈ ભોમિયાને ! ભોમિયા ટૂંકા કુંડા બતાવશે.
પણ એવો ભૂંડો માનવી કોઈ ન મળ્યો, માગી ખાનારો કચ્છનો માનવી પણ દેશનો દ્રોહ કરવા તૈયાર નથી. રાજ આપો તોય મારગ બતાવવા રબારીય તૈયાર નથી. મા એ મા !
ગુલામશાહે પૂંજા શેઠને કહ્યું, ‘શેઠ !રસ્તાનો ભોમિયો શોધી લાવો, એને મોં-માંગ્યું ઇનામ આપો.'
