Yogdrushti Samucchaya New Edition Part 01 and 02

SR No.: 034350
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Author: Bhagvandas Mehta
Publisher: Mahavir Jain Vidyalay
Publication Year: 2018
Total Pages: 844
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 160 MB

Page 377

દીમાદષ્ટિ : ખસ ખણનારા જેમ વિષય સાધનેચછા
(૩૧૧) મતિ એની ખજવાળમાં, ખસ મટાડવા નહિ;
ત્યમ તસ મતિ ભેગાંગમાં, ન તદિચ્છા ક્ષયમાંહિ ! અર્થ –આ ખસને ખણનારાઓની બુદ્ધિ જેમ ખજવાળમાં જ હોય છે, પણ ખસના મટાડવામાં હોતી નથી, તેમ આ ભવાભિનંદી જીની મતિ પણ ભેગના અંગરૂપ વિષયમાં જ હોય છે, પણ તે ભેગાંગની (વિષયની) ઈચ્છાના નાશમાં હોતી નથી.
વિવેચન અત્રે જે સુંદર આબેહુબ દૃષ્ટાંત આપ્યું છે (જુઓ વૃત્તિ) તે બહુ મનન કરવા જેવું છે, ને તેને ઉપનયયુક્ત આ સાર ગ્રહણ કરવા યોગ્ય છે –
ખસના દરદીને ખજવાળ–ચળ ઘણી જ મીઠી લાગે છે, અને તેથી તે ખણવામાં–બેદી નાંખવામાં તેને એટલે બધો આનંદ આવે છે કે ખજવાળતાં ખજવાળતાં તેના નખ ઘસાઈ
જાય, તે પણ તેની ખજવાળ ખૂટતી નથી ! પછી તે ખજવાળવા માટે દૃષ્ટાંત તૃણ વિગેરે બીજા સાધન પણ શોધે છે. હવે તેને જે કઈ વૈદ્યરાજ મળી ઉપનય આવે અને તેને કહે કે ભાઈ ! હાર સમૂળગો ખસ ગ જ હું કાઢી
નાંખું, મને ત્રિફળાને પ્રયોગ કરવા દે, પછી ત્યારે ખજવાળવાની પણ પંચાત નહિં રહે, તો એ સામું કહેશે-હારે તે આ હારી ખજવાળ જ ભલી છે, તે જ મને મીઠી લાગે છે, માટે બરાબર ખજવાળાય તે તેને ઉપાય હોય તે કરે. જો કે આ ખજવાળથી તાત્કાલિક કલ્પિત મીઠાશ લાગતાં છતાં પરિણામે તે બળતરા જ ઊઠે છે, ખજવાળ ઉલટી વધે જ છે, ને રેગ ઊંડા મૂળ નાખે છે, પણ પશુ જે મૂર્ખ તે ગામડીઓ ગમાર તેમ સમજતા નથી. તે જ પ્રકારે ભવાભિમંદીરૂપ રેગીને ભવરૂપ ખસને મહારોગ લાગુ પડ્યો છે. તેથી આ સંસારના કીડાને વિષયેચ્છારૂપ મીઠી ખુજલીખજવાળ આવે છે, અને વિષયસેવનથી તે ખજવાળ દૂર કરવા મથે છે, પણ ગમે તેટલા વિષયગથી તે મટતી નથી, અગ્નિમાં આહુતિની જેમ ઉલટી વધતી જાય છે, ને અંતસ્તાપરૂપ બળતરા ઊઠે છે. વિષય ભેગથી સંસાર રેગ ઊંડા મૂળ નાંખતે જાય છે. વિષયથી તૃપ્તિ થવાને બદલે વિષય
કહ્યું–ખસ મટી ગયે, કવિનેદના અભાવે (ખજવાળના અભાવે) જીવવાનું ફળ શું? તેથી ત્રિફલાથી સયું! આ કયાં મળે છે એ જ કહો !
એમ ને ગભર્યા છે. અક્ષગમનિકા (શબ્દાર્થ તે-ચાં શ0qca થી જૂનિવર્તિને તતેષ મનg ન રતિષ્ઠા રિજે-જેમ એની મતિ કંથનામાં (ખજવાળના સાધનોમાં) હોય છે, પણ તે ખસના નિવતનમાં–મટાડવામાં હોતી નથી; તેમ આ ભવાભિનંદીઓની મતિ ભેગીંગમાં હોય છે, પણ તેની ઈરછાના પરિક્ષયમાં ભેગેરછાની નિવૃત્તિમાં નથી હોતી; તવના અનભિજ્ઞપણથી જ (અજાણુપણાથી ) વયના પરિપાક થયે પણ. વાજીકરણમાં આદર હોવાથી. અહીં છૂછનું’ પ્રહણુ ભેગક્રિયાના ઉપલક્ષણવાળું છે.

Translation AI Generated

**Dimadrusti:** Just as those who scratch an itch are focused on the means of scratching, but not on eliminating the itch itself,
(311) so too, the mind of these bhavagamini beings is focused on the objects of desire, but not on the elimination of desire for those objects.

**Meaning:** Just as the minds of those who scratch an itch are focused on the act of scratching, but not on eliminating the itch itself, so too, the minds of these bhavagamini beings are focused on the objects of desire, but not on eliminating the desire for those objects.

**Commentary:** The beautiful analogy presented here (see Vritti) is worth pondering, and its underlying message is worthy of acceptance.

A person suffering from an itch finds the scratching very pleasurable, and therefore derives so much joy from scratching that even if their nails wear down from scratching, the itch doesn't go away! They then seek out other means of scratching, such as grass or other objects. Now, if a wise physician comes along and tells them, "Brother, I will completely eliminate this itch for you. Let me use Triphala," then the person will say, "This itch is better than no itch at all. It feels good to me, so do whatever it takes to make me scratch." Although this scratching provides temporary pleasure, it ultimately leads to inflammation, the itch worsens, and the disease takes root deeper. But just like a foolish animal, these ignorant beings don't understand this.

Similarly, the bhavagamini beings are afflicted with the great disease of samsara, which is like an itch. They experience the sweet itch of desire for worldly objects, and they try to eliminate this itch by indulging in those objects, but no matter how much they indulge, the itch doesn't go away. It only intensifies, like a fire that is fed with fuel. The inflammation of suffering arises, and the disease of samsara takes root deeper. Instead of finding satisfaction in worldly objects, they only become more attached to them.

It has been said, "If the itch is gone, what is the benefit of living without it?" Therefore, they cling to Triphala! Just tell them where to find it!

They are so engrossed in their desires that they don't even think about eliminating them. Their minds are focused on the means of satisfying their desires, but not on the elimination of those desires. Just as the mind of someone scratching an itch is focused on the means of scratching, but not on eliminating the itch itself, so too, the minds of these bhavagamini beings are focused on the objects of desire, but not on the elimination of desire for those objects. Their ignorance and lack of maturity, coupled with their attachment to worldly pleasures, keep them trapped in this cycle.

Here, the word "chuch" refers to the act of grasping, which is a characteristic of the cycle of birth and death.