Yogdrushti Samucchaya New Edition Part 01 and 02

SR No.: 034350
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Author: Bhagvandas Mehta
Publisher: Mahavir Jain Vidyalay
Publication Year: 2018
Total Pages: 844
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 160 MB

Page 228

(૧૬૨)
ગિદષ્ટિસમુચ્ચય સન્દુરુષને યોગ થયે તે એવી ભાવના થાય કે અત્યાર સુધી જે મારા પ્રયત્ન કલ્યાણને અર્થે હતાં તે સૌ નિષ્ફળ હતાં–લક્ષ વગરના બાણુની પેઠે હતા. પણ હવે પુરુષને અપૂર્વ યોગ થયે છે, તે મારાં સર્વ સાધન સફળ થવાને હેતુ છે.” ઈત્યાદિ.
-શ્રીમદ્ રાજચંદ્ર, પત્રાંક ૪૩૩ (પર૨) “પરિચય પાતક ઘાતક સાધુ શું, અકુશલ અપચય ચેત; ગ્રંથ અધ્યાતમ શ્રવણ મનન કરી, પરિશીલન નય હેત..સંભવ”-શ્રી આનંદઘનજી સાધ્યરસી સાધકપણે, અભિસંધિ રખે નિજ લક્ષ છે.”—શ્રી દેવચંદ્રજી
આમ વંચક–અવંચક શબ્દના પ્રયોગમાં ભગવાન શાસ્ત્રકારે ઘણે પરમાર્થ સમજાવ્યું છે. વંચક એટલે છેતરનાર, ઠગનાર, છળનાર; અવંચક એટલે નહિં છેતરનાર,
નહિં ઠગનાર, નહિં છળનાર. ઠગ જેમ માણસને ભૂલાવામાં નાંખી દઈ, વંચક ગનું થાપ આપે છે, તેમ આ વંચક ગાદિ જીવને ભૂલાવામાં-ભ્રમણમાં ઠગપણું નાંખી દઈ, ઠગે છે, છેતરે છે, છળે છે! કારણ કે મૂળ લક્ષ્યનું ભાન
ન હોવા છતાં, જીવ બિચારે બફમમાં ને બફમમાં એમ માને છે કે હું ગ સાધું છું, હું ક્રિયા કરું છું, મને ફળ મળશે. પણ તે બિચારો ઠગાય છે! ને અનંત યંગ સાધતાં છતાં, અનંત કિયા કરતાં છતાં, તે ઊધે રવાડે ચડી ગયા હોવાથી અનંત ફળ પામતે રહી, ચારે ગતિમાં રડવડે છે–રખડે છે! આવી ને આવી ભ્રમણામાં આ જીવે વંચક એવા અનંત યેગ-સાધન કરવામાં કાંઈ બાકી રાખી નથી, વંચક એવી અનંત ક્રિયા કરવામાં કાંઈ મણ રાખી નથી, અનંત પરિશ્રમ ઊઠાવવામાં કાંઈ પાછી પાની કરી નથી ! પણ તે બાપાની આ બધી મહેનત પાણીમાં ગઈ છે, “છાર પર લિંપણ” જેવી નકામી થઈ છે, ને પરમાથે તેનું પરિણામ મેટું મીંડું આવ્યું છે !!
કારણ કે અનંતકાળના પરિભ્રમણમાં આ જીવે અનંતવાર દીક્ષા ગ્રહણ કરી હશે, સાધુ-સંન્યાસી-બાવો બન્યા હશે ! મેરુપર્વત જેટલા ઘા–મુહપત્તિ વાપર્યા હશે !
યમ, નિયમ, સંયમ, ત્યાગ વૈરાગ્ય વગેરે અથાગ આદર્યા હશે; વનવાસ મોટું મીંડુ! લઈને, મૌન ધારણ કરી દઢ પવાસન લગાવીને બેસી ગયે હશે !
પ્રાણાયામ વગેરે હઠગના પ્રયોગ કરી સમાધિ ચઢાવી ગયો હશે ! સ્વરોદય વગરે જાણું અને મંત્ર-તંત્રાદિના ચમત્કાર બતાવી મુગ્ધજનેને ભેળવ્યા હશે ! અનેક પ્રકારના જપ-તપ કર્યા હશે. સવ શાસ્ત્રને પારંગત બની આગમવર, મૃતધર, શાસ્ત્રજ્ઞમાં ખપે હશે સ્વમતના મંડનમાં ને પરમતના ખંડનમાં પાવરધો બની “દિગવિજય’ કરવા પણ નીકળી પડયો હશે ! અરે ! પિતાનું કાંઈ પણ ઠેકાણું નહિં છતાં, ઊંચા વ્યાસપીઠ પરથી મેક્ષ સુધીના ઉપદેશરૂપ મેટા મોટા વ્યાખ્યાને આપી, સાક્ષાત વાચસ્પતિના જેવી વતાબાજી કરી, વ્યાખ્યાનધરા ધ્રુજાવી ને સભાઓ ગજાવી હશે !

Translation AI Generated

(162)
When the confluence of the right perception (Gidashtī) and the right effort (Sandurush) happens, a feeling arises that all the efforts made so far for the sake of welfare were futile, like arrows without a target. But now, with the unprecedented union of the soul and the right effort, all my efforts are destined to succeed.
- Shrimad Rajchandra, Patrank 433 (Par 2)
“The knowledge of the path is fatal to the ignorant, it is the destruction of the unskillful and the decay of the unmindful; the study of the scriptures, listening, contemplation, and investigation are the means to the goal. The seeker should have the right intention and focus on the goal.” - Shri Anandghanji
Thus, in the use of the words "deceiver" (Vachka) and "non-deceiver" (Avachaka), the divine author has explained a great truth. "Vachka" means a deceiver, a cheat, a trickster; "Avachaka" means not a deceiver, not a cheat, not a trickster. Just as a cheat deceives a person and gives him a false hope, similarly, this "Vachka" (deceiver) soul deceives, cheats, and tricks the living being by keeping him in delusion and confusion. Because, despite not being aware of the true goal, the poor soul believes that he is doing good, that he is acting, and that he will get the fruits of his actions. But he is being cheated! And despite doing endless penance and performing endless actions, he keeps wandering in the four realms of existence, crying and lamenting, because he has been misled. In this delusion, the soul has left nothing undone in performing endless penance and actions, he has not held back from any effort. But all his efforts have gone in vain, they have become like "plaster on a wall of straw," useless, and the result has been a big zero!
Because, in the endless cycle of transmigration, the soul must have taken initiation countless times, become a monk, an ascetic, a devotee! He must have used as many vows and restraints as the Mount Meru! He must have practiced countless austerities, like Yama, Niyama, Samyama, renunciation, detachment, etc.! He must have gone into the forest, endured great hardships, observed silence, and performed rigorous fasts! He must have practiced Pranayama and other yogic techniques, and attained samadhi! He must have learned about the rising of the soul, and shown miracles through mantras and tantras, captivating the ignorant! He must have performed various types of japa and tapasya! He must have become proficient in all the scriptures, and become a scholar of the Agamas, a master of the scriptures, and a learned scholar, arguing for his own views and refuting the views of others, becoming a powerful debater and conquering the world! Oh! Even though he had no foundation, he must have delivered sermons from high platforms, reaching the heavens, giving lectures that were as vast as the universe, engaging in debates like the goddess of speech, shaking the lecture halls, and captivating the audiences!