________________
न्तयति हंदि ज्ञायतां घावुपयोगौ नैकदेति, सामान्य विशेषपरिजेदात्मकत्वात्केवलज्ञानस्य, यदेव ज्ञानं तदेव दर्शनमित्यत्रैव निर्जरः, उन्नयहेतुसमाजे समूहालंबनोत्पादस्यैवान्यत्र दृष्टत्वान्नात्रापरिदृष्टकट्पनाक्नेश इति जावः। अस्मिन्नेव वादे केवखिनः सर्वज्ञतासंभव इत्याह-" जइ सवं सायारं जाण एक्कसमएण सधासू । जुजाइ सया वि एवं श्रहवा सबं न जाणा
॥" यदि सर्व सामान्यविशेषात्मकं जगत् साकारं तत्तजातिव्यक्तिवृत्तिधर्मविशिष्टं । साकारमिति क्रियाविशेषणं वा । निरवचिन्नतत्तजातिप्रकारतानिरूपिततत्तक्ष्यक्तिविशेष्यतासहितं परस्परं यावद्रव्यपर्यायनिरूपितविषयतासहितं वा यथा स्यात्तथेत्यर्थः । जानात्येकसमयेन सर्वज्ञः पश्यतिचेति शेषः, तदा सदापि सर्वकार्य युज्यते, एवं सर्वज्ञत्वं सर्वदर्शित्वं चेत्यर्थः । अथवेत्येतदैपरीत्ये सर्व न जानाति सर्व न जानीयादेकदेशोपयोगवर्तित्वान्मतिज्ञानवदित्यर्थः । तथा च केवखज्ञानमेव केवलदर्शन मिति स्थितम् । अव्यक्तत्वादपि पृथग्दर्शनं केवलिनि न संजवतीत्याह-" परिसुद्धं सायारं अविअत्तं दंसणं अणायारं । ण य खीणावरणिको जुजा सवियत्तमविश्रत्तं ॥ ए॥" ज्ञानस्य हि व्यक्ततारूपं, दर्शनस्य पुनरव्यक्तता। न च वीणावरणेऽर्हति व्यक्तताऽव्यक्तते युज्येते, ततः सामान्यविशेषज्ञेयसंस्पर्युलयैकस्वन्नाव एवायं केवखिप्रत्ययः, न च ग्राह्यमित्वाद्राहकरित्वमिति संजावनापि युक्ता, केवलज्ञानस्य ग्राह्यानन्त्येनानन्ततापत्तेः, विषयजेदकृतो न ज्ञाननेद इत्यत्युपगमे तु दर्शनपार्थक्ये का प्रत्याशावरणध्यक्ष्याउन्नयैकस्वजावस्यैव कार्यस्य संजवात् । न चैकस्वनावप्रत्ययस्य शीतोष्णस्पर्शवत्परस्परविजिन्नस्वन्नावष्यविरोधः, दर्शनस्पर्शनशक्तिच्यात्मकैकदेवदत्तवत्स्वन्नावष्यात्मकैकप्रत्ययस्य केवलिन्यविरोधात् । ज्ञानत्वदर्शनत्वान्यां शानदर्शनयोर्जेदः, न तु धर्मिनेदेनेति परमार्थः । श्रत एव तदावरणनेदेऽपि
