________________
વૈરાગ્યશતક
વૈરાગ્યશતકાદિ સૂક્ત - રત્ન - મંજૂષા
~~ वैराग्यशतकं ~~ संसारंमि असारे, नत्थि सुहं वाहिवेअणापउरे । जाणतो इह जीवो, न कुणइ जिणदेसियं धम्मं ॥१॥ अज्जं कल्लं परंपरारिं, पुरिसा चिंतंति अत्थसंपत्तिं । अंजलिगयं व तोयं, गलतमाउं न पिच्छंति ॥२॥ जं कल्ले कायव्वं, तं अज्जं चिय करेह तुरमाणा । बहुविग्यो हु मुहुत्तो, मा अवरण्हं पडिक्खेह ॥३॥ ही ! संसारसहावं, चरियं नेहाणुरागरत्तावि । जे पुव्वण्हे दिट्ठा, ते अवरण्हे न दीसंति ॥४॥ मा सुयह जग्गिअव्वे, पलाइअव्वंमि कीस वीसमेह ?। तिन्नि जणा अणुलग्गा, रोगो अ जरा अ मच्चू अ॥५॥ सा नत्थि कला तं नत्थि, ओसहं तं नत्थि किंपि विन्नाणं । जेण धरिज्जइ काया, खज्जंती कालसप्पेणं ॥६॥ जाव न इंदियहाणी, जाव न जररक्खसी परिप्फुरइ । जाव न रोगविआरा, जाव न मच्चू समुल्लिअइ ॥७॥ जस्सऽस्थि मच्चुणा सक्खं, जस्स वऽत्थि पलायणं । जो जाणे न मरिस्सामि, सो हु कंखे सुहेसिया ॥८॥ तिहुअणजणं मरंतं, दळूण नयंति जे न अप्पाणं । विरमंति न पावाओ, धी ! धी ! धीद्वत्तणं ताणं ॥९॥