________________ બદમાશી કરી, મારું શીલ લૂંટ્યું! સાંભળ્યું કે મારા જેવી કેઈઓને એણે સતાવી છે.” નવાબનો રોષ : બસ, આ સાંભળીને નવાબ ક્યાં ઊભો રહે? ક્રોધથી ધમધમી ઊઠ્યો! આંખ અને મોં પર લોહી તરવરી આવ્યું. મનને થયું ‘આટલી બધી એની ભગીરી ! રાજ્ય મારું કે એનું? હું ગામનો રાજા ! આજ સુધી શું રક્ષણ કર્યું પ્રજાનું ?' બાઈને આશ્વાસન આપતાં કહે છે, “બેન ભૂલ્યો હું, આજ સુધી મને આની કશી ખબર ન પડી. પણ હવે ચિંતા ન કરીશ બેન ! હવે એના જુલ્મનો અંત આવ્યો સમજી લે. તે બહુ સારું કર્યું કે અહીં આવીને મને જગાડ્યો, કર્તવ્ય સુઝાડ્યું. હવે તું જા. હું એની ખબર લઉં છું. એમ કહી સિપાઈઓને બરાબર તાકીદ આપીને એને ક્ષેમકુશળ ઘરે પહોંચાડવા મોકલ્યા. તરત દીવાનને બોલાવી નવાબ કહે છે, “જાઓ ફોજદારને પકડી લાવો. અબી ને અબી પકડી લાવજો હોં.' આવા હાકેમ જેવા ફોજદારને પકડવો એટલે ? દીવાન તો સિપાઈઓનું મોટું ટોળું લઈને જાય છે. ફોજદારને આ ધાંધલની ખબર પડી ગઈ છે એટલે બંદૂક-રિવોલ્વર સાથે તૈયાર થઈને બેઠો છે. જાણે છે નવાબના મિજાજને, એટલે લડવું પડે તો લડી લેવું, પણ પકડાવું નથી. અત્યાર સુધી વિષયચિંતામાં તણાયો હતો, હવે કષાયમાં તણાયો. લડવું, કંઈકને ખતમ કરવા. પણ પકડાવું નહિ” એટલા હેષમાં સળગી રહ્યો છે. વિષયચિંતા પાછળ બીજું શું પરિણામ આવે ? વિષયચિંતાને મગજમાં ઘાલવી એટલે કષાયોને કંકોત્રી મોકલવા જેવું છે. દીવાન આવીને હાંક મારે છે, “ચાલો, નવાબ સાહેબ બોલાવે છે.” ફોજદાર કહે છે, “હમણાં અવાય એમ નથી.' “ના, હમણાં જ બોલાવ્યા છે.” નથી આવવું.” અનોખો વાર્તાસંગ્રહ
