________________ અને સર્વના યથાર્થ દર્શન કરતો થાઉં. જે આપ વર્તમાનમાં સિદ્ધાવસ્થામાં પ્રતિપલ કરી રહ્યા છો. આપણે વર્તમાનમાં ભાવમાંથી સ્વભાવમાં જવાનું છે. ૧૩માં ગુણઠાણે મોહના પરિણામથી આત્મા પૂર્ણ મુક્ત થઈ ગયો એટલે તે શરીરમાં હોવા છતાં પણ તે ઉપકરણરૂપે બની જાય છે. ગુણોને ભોગવવામાં બાધક નથી બનતું. માટે જ સર્વજ્ઞનું આલંબન લેવાનું છે. જે આત્મા પોતાના જ્ઞાનને આસ્વાદે તે જ ધન્ય છે. 'સંવેગરંગશાળા' ગ્રંથમાં પણ આ જ વાત કરી છે. જગતમાં તે જ ધન્ય છે, તેમનું જ જીવન કૃતાર્થ છે જેને પોતાને તત્ત્વરૂપી બોધની રુચિ થઈ છે. બોધ એ જ્ઞાનાવરણીયનો અને રુચિ એ દર્શનાવરણીયનો ક્ષયોપશમ છે. બધાને સમજાવે પણ પોતાને જ પોતાના જ્ઞાનની રુચિ ન થાય તેને માત્ર પુણ્ય બંધાય. બાકી કંઈ લાભ ન થાય. તેના દ્વારા બીજા પુરુષાર્થ કરીને કેવળ જ્ઞાન પણ મેળવી લે પણ કહેનારને શું? અભવ્ય શુદ્ધ પ્રરૂપણા દ્વારા જ આવું પુણ્ય બાંધે છે. સામાની ભવિતવ્યતા પાકી હોય તો તેને લાભ થાય પણ પોતાને શું? ગુરુની અનુમતિ મળે ને બીજાને ભણાવે તો તારામાં પરિણામ પામે. બીજાને તો તેના ક્ષયોપશમ પ્રમાણે લાભ થાય. સ્વચ્છેદ મતિથી બીજાને ભણાવવાના નથી. શાસ્ત્રો ગમે તેટલા ભણ્યા પણ પોતાને રુચિ જ ન થઈતો શું કામનું? પણ જેને તત્ત્વની રુચિ થઈ અને આત્માનંદને અનુભવે છે. સ્વમાં જ લીન બની ગયા છે તો તે તત્ત્વના ભોગી છે. તે પૂજ્ય છે. સર્વ ભવ્યોમાં તેઓ વિશેષ પૂજનીય છે. તત્ત્વની રુચિ ૪થા ગુણઠાણે છે અને અનુભૂતિ 5-6-7 માદિ ગુણઠાણે ઉતરોત્તર વૃધ્ધિ પામે છે. સમ્ય દર્શન ચાર પરિણામે પ્રગટ થાય. સદ્યામિ - પરિઆમિ - રોએમિ - ફાસેમિ. અર્થાત્ સર્વજ્ઞ તત્વની શ્રદ્ધા - પ્રતીતિ - ઢચિ અને ઝખના. જેને આવો નિર્મળ બોધ થયો છે અને તેથી જ સ્વસ્વભાવને વેચવાની જ્ઞાનસાર-૨ // 38
