________________
વિચારીને, પિતાના અનુમાન અને નિર્ણયો રજુ કર્યા છે. રૂઢિચુસ્ત સ્થાનકવાસી જૈન સમાજના સાધુની જૈનેતર સાહિત્યની આલમમાં ડોકિયું કરવાની તત્પરતા અને તેની પાછળ રહેલી નિભીકતા પ્રશંસનીય છે. લેખક પં. મુનિશ્રીની દલીલ કરવાની ઝીણવટ ધ્યાન ખેંચે એવી છે, જન આગમોને એમને અભ્યાસ સારો કહી શકાય એવું છે. એમની માન્યતાઓ માટેની એમની શ્રદ્ધાના સૂત્રથી દરેક પ્રકરણ બદ્ધ છે. “સમયસાર”ની તયા દિગંબર સંમત અન્ય ગ્રંથની અને મૂર્તિપૂજાના સિદ્ધાંતની ચકાસણી કરતી વખતે એમણે બતાવેલી તીક્ષણ ખંડના શક્તિથી વાંચક એ પ્રકરણના વાંચનથી તરત જ પરિચિત થઈ શકશે. એમનાં મંતવ્યને નિચેડ એમણે “ વીતરાગ પુરુષોને ધમ” એ નામના અંતિમ પ્રકરણમાં આપે છે. એમની આખી દષ્ટિની ચાવી વાંચકને એ પ્રકરણમાંથી જડશે. “ભગવાન મહાવીરને ધર્મ” એમ કહેવાને બદલે એમણે “વીતરાગ પુરુષોને ધર્મ” એમ કહેવામાં વિશાળતા અને વિચક્ષણતા પણ બનાવી છે. જૈન ધર્મ અનાદિ, અનંત છે અને એને સ્થળનાં કે કાળનાં કોઈ બંધન ન હોઈ શકે એ એમને આશય એમ કહેવામાં હોય એમ મને જણાય છે.
આ પુસ્તકમાં પીરસવામાં આવેલ સામગ્રી, રજુ કરવામાં આવેલ વિધાન અને લેખકે દોરેલ અનુમાને તથા બધેિલા નિર્ણએ માટે જે જે જેન તથા જૈનેતર સાહિત્યને ઉપગ પ. મુનિશ્રીએ કરેલ છે તે આ પ્રમાણે છે- “આચારાંગ.” “સૂયગ ડાંગ,” “ભગવતી,” “જ્ઞાતાધર્મકથા,” “ઉત્તરાધ્યયન,” “નંદી, ”
અંતકત” “પ્રજ્ઞાપના” “ રાયપાસેણુઇયા” “જબુદ્દીપ પ્રાપ્તિ,” કલ્પસર,” “વીરસંવત અને જૈન કાલગણના,” “શ્રમણ ભમવાન મહાવીર,' “પ્રબંધ ચિંતામણિ” “પ્રભાવક ચરિત્ર.” “જિત કલ્પ,” “જેને તવાદ,” “ કલ્યાણ મંદિર સ્તેવ ટીકા,” “લવિત વિસ્તરા” “તત્વાર્થ સત્ર” “સમરાઈષ્ય કહા.” “મહાવીર જૈન
