________________
શ્રી ગુરુ ગૌતમસ્વામી ]
[ ૨૭૫
વીર પ્રભુ કે અન્તવાસી, પર ઉપકારી વિનય વિલાસી. ગૌતમ ગોત્રી ગોયમ પ્યારે, માતા પૃથ્વી નયન સિતારે. ગોબર ગાઁવ જનમ સુખદાઈ, મગધ દેશ મેં મહિમા છાઈ. ન્યાય વેદ પિંગલ કે જ્ઞાતા, વ્યાકરણ કોષ છંદ વ્યાખ્યાતા. બૌદ્ધિક જ્ઞાન પ્રખર તુમ પાયે, પંડિત દિગ્ગજ ભી કહલાયે. ક્રિયાકાંડ કે રહે પ્રચારી, યજ્ઞસ્થલી જહાઁ તહીં વિસ્તારી. પ્રભુ વીર જિન હરિ મન ચેતા, સકલ ચરાચર કે ગુણવેતા. દેવાધીશ નમન કબ કરતે, હર્ષિત હો જય-જય ઉચ્ચરતે. સુર-સુરપતિ નર-તિર્યંચ આયે, સમવસરણ ત્રિલોક સુહાયે. ઇન્દ્રભૂતિ મન ખટકા પેઠા, ઇન્દ્રજાલ યે કૌઉ આ બૈઠા. દેવવિમાન યહાઁ ક્યોં નહીં આવે, માહણ ઐસા ક્યા બતાતે? બિના કહે યદિ સંશય ટાલે, તો જાનું આત્મિક બલવાલે. કરું પરાજિત મહાવીર કો, ધરણી સે ઉસ અતુલ ધીર કો. પંચશત શિષ્ય સહિત જબ આયે અપને યોં તત્ભાવ બતાર્યો. સચ્ચા જ્ઞાતા હોગા વોહી, બોલે-સંશય મેટે સો હી.” ગૌતમ ગોત્રી સુનો હમારી, સંશય કી મેટી યે બિમારી. જિસ કો અબ તક રહે છિપાતે, ઉસકો હમ ઇસ તરહ બતાતે. દયા-દમન અરુ દાન બખાના, મર્મ દેકારોં કા યોં માના. જીવાજીવ તત્ત્વ જગમાંઈ, ઈસસે હી સૃષ્ટિ કહલાઈ. થે, હૈં ઔર સદા હી રહેંગે, નિરાસક્ત હી મુક્તિ લહેંગે. જહાઁ ઇર્ષા અરુ હૈ અકડાઈ, વહાઁ બાપ્પન નહીં ભલાઈ; કયોં નહીં તુમ અપરાજિત હોતે? ક્યોં નહીં હૃદ્ધ ભાવ કો ધોતે? તપ-જપ-સંયમ-ક્ષમા બસ લો, ગૌતમ! જીવન વિનયી બના લો. ઇન્દ્રભૂતિ કો જ્ઞાન લગા હૈ, ઈર્ષા કા ઘર દૂર ભગા હૈ. મુનિ બને ગૌતમ ગણ સ્વામી, જ્ઞાન દિયા પ્રભુવર નિષ્કામી. ચૌદહ પૂર્વ ત્રિપદ સે પાયા, ચાર જ્ઞાન સે આપ સુહાયા. ગણધર પહેલે લબ્ધિધારી, ઘોર તપી પૂરણ બ્રહ્મચારી. શાસ્ત્રોંમેં કઈ પ્રશ્ન ચલાય, સમાધાન ભી સમ્યક્ પાયે. કનક વર્ણ શુભ શુદ્ધ સ્વરૂપા, સહજાનંદ આનંદઘન રૂપા. નામ આપ કા આનંદકારી, ભવભવઠહારી મંગલકારી. રોગ-શોક-શત્રુ નહીં લાગે, તુમ નામે અંતર મન જાગે. તુમ નામે આપત ટલ જાવે. તુમ નામે સંપત મિલ જાવે.
: