________________
३३२
भिक्षु वाङ्मय-खण्ड-१० १४. त्यांमें केयक तो न्यातीला आपरा रे, केयक निज पिरवार।
केयक नगरी मांहें हुंता मोटका रे, त्यांरों काण कुरब इधिकार।।
१५. त्यां सगलां में भरत नरिंद रूडी रीत सूं रे, दीयों घणों सनमांन।
वळे सतकार दीयो सगलां भणी रे, जथाजोग भरत राजांन।।
१६. सीख दीधी सगलां में संतोषनें रे, मीठे वचन बोलाय।
सेवग में सांमी री रीत सू रे, घणा राजी करनें ताहि।।
१७. वनीता राजघ्यांनी रे बाहिरे रे, उतरीया भरत जी आय।
ते खबर हुई वनीता नगरी मझे रे, हरष हूवों , घर घर माहि।।
१८. उछाव लागों लोकां रे अति घणो रे, देखण रो लग रह्यो ध्यान।
उछछल होय रह्या , अति घणा रे, जाणक देखां भरत राजांन।।
१९. घणा लोक माहोमा मिलनें इम कहें रे, भलां उगो दिन आज।
भरतजी नगरी वनीता आवीया रे, भरत खेत्र छ ही खंड साज।
२०. राजा देस साहजे घर आवीया रे, दुख नहीं दे किणने लिगार।
वळे सार संभाल करें सर्वलोक री रे, तिणसूं हरखें छे घर घर मझार।।
२१. पुन परतापें हरख सारां तणे रे, तिण हरख ने कारमों जाण।
ते हरष छोडेनें चारित लेवसी रे, कर्म काटे जासी निरवांण।।