________________
૭૮
કબીર વાણું.
(૨૫૬) સુમરન સિદ્ધિ મેં કરે, જેસે દામ કંગાળ; કહે કબીર બિસરે નહિ, પલ પલ લેત સંભાળ.
જેમ એક કંજુસ માણસ પૈસાને પુછે છે, અને તેને ઘડી પણ યાદ કર્યા વગર રહેતો નથી, તેમ ઈશ્વરનું સ્મરણ એવું કર કે તારા મનમાંથી ઈશ્વર એક પળ વાર પણ ભુલાય નહિ.
(૨૫૭) સી તૈયત હરામ છે. એસી હસે હોય; ચલા જાવે વૈકુન્ટમે, પલ્લા ન પકડે કે ઈ. કે હરામની વસ્તુ ઉપર મન લાગી જાય છે, તે પ્રકારે ઇશ્વર તરફ મન લાગી જાય, તે તે માણસને ઈશ્વરની મુલાકાત થાય, અને તેમાં કેદ (દૈત્ય કે ફરેશ્તા)થી પણ અટકાવ નાંખી શકાય નહિ.
(૨૫૮). બાહેર કયા દિખલાયે, અંતર કહિયે રામ? નહિ મામલા ખસે, પડા ધનિસે કામ.
બાહેરને ફોકટ દેખાવ શા માટે કરે છે? તારાં અંતરમાં ઈશ્વરનું નામ લેતે રહે. તને દુનિયાં અને તેનાં લેક સાથે કામ નથી, પણ જે માલેક (પરમાત્મા) તારાં હૈયામાં બેઠેલો છે તેની સાથે જ કામ છે.
(૨૫૯). માલા તે કરમેં ફિરે, જીભ ફિરે મુખ માહિક
મનવા તો ચા દિશ-કિરે, એ સુમરન નહિ. હાથમાં માળા (તસ્બીર) ફર્યા કરે, ને મેહડે “રામ-રામ” થયા કરે, પણ જે મન માલેકમાં લાગે નહિ, અને દુનિયાની અનેક વસ્તુઓ તરફ દેડયા કરે, તો એ યાદ (સ્મરણ) પરમેશ્વરની મુલાકાત કરાવે તેવું કાર્યસાધક ગણાય નહિ,
