________________
કબીર વાણી.
(૧૫) અજહુ તેરા સબ મિટે, જે જુગ માને હાર, ઘરમે ઝગડા હેત હય, તે ઘર જારહિ દાર.
જે તમો માને કે આ સંસારમાં મળતી ફતેહે તો બધી હારજ છે, તે સર્વે જ જાળને છેડે આજેજ આવી જાય; માટે આ ઘર (શરીર) માં જે ઝઘડે ચાલી રહ્યો છે, અને ઇન્દ્રિઓની ખેંચતાણુ થયા કરે છે, તેને બાળી નાખે.
(૧૯૬). અજહુ તેરા સબ મિટે, જે મન રાખે કેર, ગમ હે તે સબ છાર દે, અગમ પંથકુ ર.
જે મનને સમજાવી કાબુમાં રાખે અને તેને સાંત રાખે તે સર્વે જ જાણે આજેજ મટી જાય, માટે જે જે હદવાળી (નાશવંત) ચીજો છે તે બધી મુકી દઈ જે બેહદને રસ્તે યાને ઈશ્વરને મળવાને મિને માર્ગ છે તેને જ પકડી રાખો.
મેં મેરા ઘર જાથા, લિયા પલિતા હાથ;
જે ઘર જાલે આપના, તે ચલે હમારે સાથ. કબીરજી કહે છે કે, મેં મારું ઘર બાળી નાખ્યું ને તેમ કરી કાળને મારા હાથમાં લીધે તેમ તું જે તારૂં ઘર બાળી નાખતા હોય, તે મારી સાથે ચાલ, યને તું પણ મારી માફક નિર્ભય થઈ જશે. '
(૧૯૮) ઘર જાલે ઘર ઉગરે, ઘર રાખે ઘર જાય;
એક અચંબા ખિયા, મહા કાલકે ખાય. જે કઈ ઘર બાળે, તેનું ઘર બચી જાય અને જે ઘર રાખે તેનું ઘર જતું રહે એવું અજાયબ જેવું મેં જોયું છે કે મુવેલ હોય તે કાળને ખાઈ જાઈ છે. અર્થાત-માણસનું ઘર તે તેનું નિચલું ભાન યાને “હુંપણું” છે જે
